"ช่วยรำพึง ไม่พากย์นะ"
รำพันถึง รำพึงเศร้า เมื่อคราวโศก
ดุจอยู่โลก เดียวดาย ให้สับสน
บทชีวิต ลิขิตฟ้า ชะตาตน
คงเวียนวน ด้วยหวัง สร้างชีวิน
สองไหล่แบก ภาระ นำพาชีพ
เหมือนถูกบีบ ให้ตรม ถมไม่สิ้น
ผงเข้าตา ยากออก ชอกช้ำจินต์
โอ้อกเอ๋ย เศษดิน แทบสิ้นใจ
ร้อยลำนำร่ำระบาย ใจกดเก็บ
สุดแสนเจ็บ เหน็บทรวง ช่วงอ่อนไหว
ใช่เรียกร้อง ใครสน แค่บ่นไป
ปลดเปลื้องใน อารมณ์ ตรมระอา
ให้อักษร เป็นยารักษาจิต
ที่ถูกพิษ ร้าวรอน นอนผวา
สงสารใจ หนาวเหน็บ เจ็บเรื่อยมา
ไม่รู้ว่า วันไหน ได้พ้นทาง
บ่วงชีวิต ติดตรึง ยากดึงหลุด
บ่วงใจสุด ยากให้ ใครสะสาง
บ่วงคล้องคอ ใช่น้อย ยากปล่อยวาง
เมื่ออ้างว้าง วางกลอน อ้อนระบาย...
“สุนันยา”
รำพันถึง รำพึงเศร้า เมื่อคราวโศก
ดุจอยู่โลก เดียวดาย ให้สับสน
บทชีวิต ลิขิตฟ้า ชะตาตน
คงเวียนวน ด้วยหวัง สร้างชีวิน
สองไหล่แบก ภาระ นำพาชีพ
เหมือนถูกบีบ ให้ตรม ถมไม่สิ้น
ผงเข้าตา ยากออก ชอกช้ำจินต์
โอ้อกเอ๋ย เศษดิน แทบสิ้นใจ
ร้อยลำนำร่ำระบาย ใจกดเก็บ
สุดแสนเจ็บ เหน็บทรวง ช่วงอ่อนไหว
ใช่เรียกร้อง ใครสน แค่บ่นไป
ปลดเปลื้องใน อารมณ์ ตรมระอา
ให้อักษร เป็นยารักษาจิต
ที่ถูกพิษ ร้าวรอน นอนผวา
สงสารใจ หนาวเหน็บ เจ็บเรื่อยมา
ไม่รู้ว่า วันไหน ได้พ้นทาง
บ่วงชีวิต ติดตรึง ยากดึงหลุด
บ่วงใจสุด ยากให้ ใครสะสาง
บ่วงคล้องคอ ใช่น้อย ยากปล่อยวาง
เมื่ออ้างว้าง วางกลอน อ้อนระบาย...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
