โอ้..อกเอ๋ย อาลัย สายใยรัก
ให้เจ็บหนัก ดั่งมีด มากรีดเฉือน
แผลสลัก ปักอยู่ มิรู้เลือน
ยากจักเลื่อน เคลื่อนคลาย แทบวายจินต์..
..ก่อนเคยเนา เคล้าเสียง สำเนียงหวาน
รัตติกาล มานฉ่ำ พร่ำถวิล
สื่อสารรัก ฤทัย ใคร่ยลยิน
ตราตรึงกลิ่น กรุ่นใจ ไม่เคยจาง..
..ห้วงกาลนี้ มีเพียง สำเนียงเศร้า
ที่แนบเนา ฤทัย มิไกลห่าง
เสียงขลุ่ยครวญ หวนเศร้า มิเบาบาง
เจ็บมิจาง จรไป..จากใจเลย.
ให้เจ็บหนัก ดั่งมีด มากรีดเฉือน
แผลสลัก ปักอยู่ มิรู้เลือน
ยากจักเลื่อน เคลื่อนคลาย แทบวายจินต์..
..ก่อนเคยเนา เคล้าเสียง สำเนียงหวาน
รัตติกาล มานฉ่ำ พร่ำถวิล
สื่อสารรัก ฤทัย ใคร่ยลยิน
ตราตรึงกลิ่น กรุ่นใจ ไม่เคยจาง..
..ห้วงกาลนี้ มีเพียง สำเนียงเศร้า
ที่แนบเนา ฤทัย มิไกลห่าง
เสียงขลุ่ยครวญ หวนเศร้า มิเบาบาง
เจ็บมิจาง จรไป..จากใจเลย.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
