|
หัวข้อ: หลง เริ่มหัวข้อโดย: ระนาดเอก ที่ 01 มกราคม 2010, 09:21:PM "หลง?" ๐ ๐ มันคือความมหัศจรรย์ที่ฉันเห็น ครั้งแสงเพ็ญต้องเธอดั่งเจอฝัน มนต์ประกายก็พร่างอวลร่างครัน สะกดฉันจมฝังอย่างคลั่งเธอ ๐ รั้งชีวิตจิตใจชายคนหนึ่ง ให้คิดถึงโฉมตรูอยู่เสมอ ยามลมพลิ้วโอบรัดสัมผัสเจอ ก็หลงเพ้อเธอใกล้ให้ไขว่คว้า ๐ ให้วูบนิ่งอิงฝันพลันชั่วครู่ ท้ายเข้าสู่ความจริงยิ่งผวา อรรถรสบทเหงาแทรกเข้ามา อนิจจาจิตใจคล้ายเลื่อนลอย ๐ นี่หรือความ"มหัศจรรย์"ที่ฉันเห็น ส่งฉันเป็นคนเศร้าและเหงาหงอย ส่งภาพเธอมาให้ชายสำออย ให้เคลิ้มคล้อยใจล่องหมองทั้งวัน ๐ คงด้วยฤทธิ์อานุภาพซึ่งฉาบรัก แผลงศรปักตรึงไว้ตรงใจฉัน พิษจึงรุมสุมลามท่ามรำพัน ส่งให้ขวัญทุกขณะพลอยกระเจิง ๐ จากวันนั้นเป็นหลักรักฝังราก สู่เชี่ยวกรากหลงฟุ้งจนยุ่งเหยิง อาณาจักรโลกฝันนั้นรื่นเริง ตื่นเจอะเพลิงรักสุมอย่างกลุ้มใจ?" emo_12 (http://lh6.ggpht.com/_Xhlcxbe9Nzc/SbXcD1p9I0I/AAAAAAAABgY/WyT9FAGMcfQ/s800/t6.jpg) ..ขอบพระคุณ..ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ.. emo_12 หัวข้อ: Re: หลง เริ่มหัวข้อโดย: แพรว >w< ที่ 07 มกราคม 2010, 11:05:PM หลงปลงในใจรักฝักใฝ่เพลอ หลงละเมอเพลอไผลใจลอยหล่น หลงตัวเธอเพ้อถึงพึงใจจน หลงรักคนน่ารักสุดหักใจ สรีระสูงโปร่งโย่งขาวหล่อ จมูกล้อสันเป็นคมผมพลิ้วไหว เคลียคลอแก้มมองเธอเพ้อหลงไป ฉุดดวงใจรั้งรักหักจิตเจอ แววตาเธอเสมอเหยี่ยวเกี่ยวใจสาว แววตาพราวคมเข้มเต็มใจเผลอ ยักคิ้วให้ใจหวั่นสั่นสั่นเหม่อ พะวงเพ้อเจอรักสุดหนักใจ ยอมรับปลงหลงเธอมากจากแล้วหงอย ต้องนั่งคอยเธอโทรมาช้าหมองไหม้ แค่ได้เกี่ยวแขนเธอละเมอไป จึงห้ามใจไม่ให้หลงคงยากเย็น emo_86 emo_86 แวะมาหลงด้วยคนค่ะ พี่ระนาดเอก อิอิ |