ทุกย่างก้าวเราสัมผัสได้สัดส่วน
ดินน้ำลมไฟล้วนมิควรขำ
จวบมาเจอนักกวีที่มีคำ
สัมผัสนำสัมผัสเลือนมาเตือนใจ
เรายิ่งกลัวแคล้วคลาดพลาดสัมผัส
ด้วยประวัติทำผิดคนชิดใกล้
อยากห่วงหวงทวงถามยามห่างไกล
แต่ทำไม?เฉยนิ่งยิ่งระแวง
ครั้งก่อนเคยชิงสัมผัสก็ปัดป้อง
เลิกเกี่ยวข้องจางจบต้องหลบแฝง
เดี๋ยวนี้เหมือนเลือนสัมผัสจัดแสดง
ใครเปลี่ยนแปลงเปลี่ยนไปช่างไวจัง
มิกล้าขอ"สัมผัสใจ"กับใครอีก
ต้องหลบหลีกแววใสที่ใจหวัง
อยากให้เราริเริ่มเพิ่มพลัง
แต่ก็ยัง...อึดอัด..สัมผัสเลือน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
