๓
...ภาพเขียนค้างต่างหน้าคราสะอื้น
บรรจงยื่นส่งเธอ...เกินทนไหว
กระดาษเปล่า...ข่าวลา...น้ำตาใคร?
ที่ล่วงไหลรดกระดาษที่ขาดคา....
ตะวันฉาย
ร่างพธูคู่กวินท์จากดินสอ
น้ำที่คลอซัดสาดกระดาษสา
จากปลายพุ่มแปรงผ่านตระการตา
ซึมซับหน้านุ่มผาดมิขาดเลย
ความแน่วแน่แก่ใจไหวรู้สึก
ตกผลึกเผชิญเกินเอื้อนเอ่ย
มือที่นิ่งจับวางเหมือนอย่างเคย
ภาพเฉลยออกมาโสภานัก
ก็ยิ่งงามวิไลดั่งใบหน้า
ละออตาเกินภาพแกะสลัก
วาดเอาไว้จารึกผนึกภักดิ์
ด้วยใจรักจึงละมุนกรุ่นละไม
ภาพที่ค้างคาไว้ในใจนั้น
อยูในฝันผู้กวีที่หลงใหล
ภาพหนึ่งภาพแทนคำเกินย้ำใด
วาดจากใจใส่ลำนำแทนจำนรรจ์
รการตติ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
