ไม่ต้องเสียน้ำตาให้บ่าท่วม
ไม่ต้องร่วมทางเดินจงเมินได้
ไม่ต้องมาแง่งอนหรือชอนไช
ไม่ต้องเกรงว่าใจจะไม่จำ
เพียงสร้างบุญร่วมกันในงานวัด
เพียงแค่พลัดไปเจอตอนเธอจ้ำ
เพียงสบตานิดเดียวตอนเดินตำ
เพียงงึมงำขอโทษอย่าโกรธเคือง
ไม่รักกันดีแล้วน้องแก้วเอ๋ย
ถ้าร่วมเรียงเคียงเขนยคงคางเหลือง
คนป่าไม่อยากทนกับคนเมือง
พูดกันไม่รู้เรื่องเหมือนเอื้อง,ทุย
การลืมกันแสนง่ายไม่ตายหรอก
เพียงแค่บอกรักกันวันทอดหุ่ย
ไม่เคยรักไม่เคยหลงให้ลงลุย
ไม่เคยคุยว่ารักว่าภักดี
เราจากกันในวันยังไม่เกลียด
ก็ยังเฉียดกันได้ไม่อายนี่
ในชาตินี้ชาติไหนไม่ราคี
จะไม่มีเวรกรรมให้จำจอง
ขออโหสิกรรมถ้าทำผิด
ยังเป็นมิตรกันได้ยามใจข้อง
เจอะเจอกันวันไหนยังได้มอง
จะไม่ต้องชิงชังให้กังวล
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
