"รำพึงพากย์"
ในหนึ่งช่วงเวลาพาผันเปลี่ยน
ให้บทเรียนเขียนชีวิตประสิทธิผล
ทุกดำริตริตรองประคองตน
สู่ถนนบนวิถีที่ควรเป็น
มีหัวเราะเสนาะจิตยามคิดหวน
มีคร่ำครวญป่วนใจร่ำไห้เห็น
มีสมหวังครั้งคราพาฉ่ำเย็น
มีลำเค็ญในจิตคิดรำพึง
สังคมมีตีเกลียวเกินเลี้ยวจาก
พบหลายหลากมากผู้มาสู่ถึง
มีทั้งสุข-ทุกข์จากหลากคำนึง
เธอคือหนึ่งในนั้น..วันดำเนิน
ยามหัวใจไหวรับกับรสรื่น
หาใดอื่นยื่นมัดว่าขัดเขิน
ล้วนต่างเผลอเธอฉันมั่นใจเกิน
ร่วมเผชิญเดินฝ่าปัญหามี
ระหว่างทางป่ารกปกหลุมหลาก
เดินฝ่าขวากมากพิษต่างคิดหนี
ชะตากรรมนำไปไม่อารี
ปล่อยฤดีเดี่ยวโดดลงโทษตน
เมื่อความรักผลักส่งลงจากสรวง
เดือนเต็มดวงเลื่อนลับดับแสงหม่น
ดาวนับล้านปานวาดหยาดอัสสุชล
ต่างร่วงหล่นปนเปื้อนลงเกลื่อนดิน
มาบัดนี้ที่เหลือเมื่อรับรู้
ให้หดหู่รู้ผลบนถวิล
ทุกก้าวย่างต่างผิดคิดยลยิน
ตราบเมื่อสิ้นเยื่อใยได้บทเรียน
จึงจารจดบทสังวรก่อนลาจาก
ความพลัดพรากมากระกำพร่ำขีดเขียน
วัฏฏจักรหลักนั้นมันวนเวียน
ต่างแปรเปลี่ยนเวียนผัน..จวบวันตาย.
ให้บทเรียนเขียนชีวิตประสิทธิผล
ทุกดำริตริตรองประคองตน
สู่ถนนบนวิถีที่ควรเป็น
มีหัวเราะเสนาะจิตยามคิดหวน
มีคร่ำครวญป่วนใจร่ำไห้เห็น
มีสมหวังครั้งคราพาฉ่ำเย็น
มีลำเค็ญในจิตคิดรำพึง
สังคมมีตีเกลียวเกินเลี้ยวจาก
พบหลายหลากมากผู้มาสู่ถึง
มีทั้งสุข-ทุกข์จากหลากคำนึง
เธอคือหนึ่งในนั้น..วันดำเนิน
ยามหัวใจไหวรับกับรสรื่น
หาใดอื่นยื่นมัดว่าขัดเขิน
ล้วนต่างเผลอเธอฉันมั่นใจเกิน
ร่วมเผชิญเดินฝ่าปัญหามี
ระหว่างทางป่ารกปกหลุมหลาก
เดินฝ่าขวากมากพิษต่างคิดหนี
ชะตากรรมนำไปไม่อารี
ปล่อยฤดีเดี่ยวโดดลงโทษตน
เมื่อความรักผลักส่งลงจากสรวง
เดือนเต็มดวงเลื่อนลับดับแสงหม่น
ดาวนับล้านปานวาดหยาดอัสสุชล
ต่างร่วงหล่นปนเปื้อนลงเกลื่อนดิน
มาบัดนี้ที่เหลือเมื่อรับรู้
ให้หดหู่รู้ผลบนถวิล
ทุกก้าวย่างต่างผิดคิดยลยิน
ตราบเมื่อสิ้นเยื่อใยได้บทเรียน
จึงจารจดบทสังวรก่อนลาจาก
ความพลัดพรากมากระกำพร่ำขีดเขียน
วัฏฏจักรหลักนั้นมันวนเวียน
ต่างแปรเปลี่ยนเวียนผัน..จวบวันตาย.
"บ้านริมโขง"
๓๐ ธันวาคม ๒๕๕๔
บทสังวรก่อนลามากำหนด
ทุกบาทบทบีบคั่นฝันสลาย
วรรควนเวียนเขียนขีดกรีดเนื้อ,กาย
เลือด,จิต,เปลี่ยวเดียวดายคล้ายดั่งกรรม
โลกหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่สิ้นสุด
โธ่! มนุษย์มนาอย่าถลำ
สิ่งใดเกิดเลิศล้นพ้นพระธรรม
ล้วนสิ่งนั้นมั่นจำย้ำไม่มี
รู้ดีชั่วตัวตนค้นให้พบ
สร้างสติผลิสงบกลบวิถี
ความประมาทพลาดพลั้งยังตายดี
แต่สิ่งนี้นั้นหรือคือสิ่งใด
ความสันสนปนสุขทุกข์ขื่นขม
จิตระทมทาบคำนอนร่ำไห้
ร้องคร่ำครวญชวนซึ้งหนึ่งดวงใจ
นั่นคือเพียงเสียงใช่! ชีวิตเรา
โปรยกุหลาบป่านเปรียบเทียบชีวิต
ล้วนดวงจิตใจสุขทุกข์หรือเศร้า
มีคนเหยียบเรียบพื้นฟื้นเพียงเงา
จนอับเฉาฉาบฉวยสวยแค่มอง
หรืออยู่ทนบนทางย่างเยื้องผ่าน
ตราบชั่วกาลก่อแก้วแววสนอง
จนแห้งเหี่ยวเลี้ยวงามตามครรลอง
คือวิถีที่ครองของมนุษย์
ต้องปรับเปลี่ยนเพียรหาว่าที่ใช่
อาจคือไม่มีหรือชื่อสิ้นสุด
ต้องดิ้นร้นตนตัวมัวสมมุติ
นี้ใช่ไหมใคร่หยุดหลุดวังวน
สังสารวัฏชัดเจนเห็นถนัด
ทรัพย์สมบัติบาปบุญคุณสับสน
ทำชั่วดีมีเขียนเวียนยินยล
จงพินิจคิดค้นผลกระทำ
หทัยกาญจน์
๓๐ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
