ฤดูกาลหมุนกลับมาอีกครั้ง
เหมือนภาพที่แอบฝังของเราครั้งก่อน
กี่ฝนที่โปรยสาย ผมที่สยายเปียกปอน
กี่หนาวที่สั่นคลอน ไม่รู้กี่ร้อนที่เวียนวน
ฉันยังเห็นสายหมอกที่หยอกเย้า
รวมเป็นภาพสองเราทุกแห่งหน
มือที่เคยเดินจับ ไหล่ที่อิงหลับจนหัวชน
สายหมอกที่พร่าหม่น ยังฉายภาพจนมันชัดเจน
แสงอาทิตย์ที่ปลายฟ้า
ยังคงลอยหน้าลอยตาโดดเด่น
เธอเคยบอกไม่มีแสงไหนสวยได้เท่าแสงเย็น
วันนี้ฉันยังมองเห็นสองเรานั่งเล่นใต้ดวงตะวัน
รู้ไหมเสียงฟ้าที่เธอเคยวิ่งหลบ
ยังดังได้ไม่เคยกลบเสียงเธอกับฉัน
กี่ฤดูที่หมุนครบ กี่คำว่าจบจนกลายเป็นนิรันด์
แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ฤดูกาลไม่เคยหมุนฉันไปจากเธอ
