.jpg)
เลี้ยวเลาะตามคลองท่องชมทุ่ง
ถึงเขตุนาอาลุงทุ่งถิ่นนี้
เมื่อครั้งหลังป่าดงทั้งพงพี
เคยเขียวขจี..แต่ต้น..พฤกไพร
เพียงไม่กี่ปีสิ่งต่างต่าง
กลับแลเหลียวเปลี่ยวว่างแปลกไฉน
โล่งเลี่ยนเตียนสิ้นทุกถิ่นไพร
มโนนึกในใจ..ต่างแท้..แต่ก่อนมา
ป่าร่มลมเย็นเคยเล่นเที่ยว
กลับแล้งแห้งเหี่ยวเป็นทุ่งหญ้า
ป่าไม้ผลิใบงามอร่ามตา
พอล่วงเลยเวลาไม่เหลือมี
ยิ่งนับวันจะถอยถดไปหมดสิ้น
ด้วยน้ำมือชาวดินถิ่นนี้
ถวิลนึกต่อไปในสิบปี
ณ แผ่นดินนี้..คงกลายเป็นทราย
พยับแดดเหมือนไฟจะไหม้ทุ่ง
ร้อนระอุเป็นเปลวพลุ่งสุรีย์ฉาย
เสียงกระดิ่งแว่วแว่วจากฝูงควาย
และเล็มอยู่เรียงราย..ริมคลองบึง
หมายเหตุ...กลอนนี้เขียนเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วอาจมีเนื้อหาไม่สอดคล้องกัยชีวิตผมในปัจจุบัน..แต่กลอนทั้งหมดเปิดเผยสู่ที่นี่เป็นแห่งแรก
dokkrajaiw
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
