บทที่ 7 เมืองน้ำเมา

ธานีนี้ขายเหล้าเท่าอาหาร
หลายรวงร้านหลากประเภทน้ำเปรตผี
ซื้อแสนง่ายจำหน่ายคล่องราวของดี
ทุกพื้นที่มีให้ดื่มปลื้มอารมณ์
               
ร้านของชำเปิดตลอดยี่สิบสี่
ร้านตาสีตาสามากเถถม
ร้านหรูเลิศข้างถนนคนนิยม
ล้วนปูพรมระเบิดก๊งดงเมรัย
               
ร้านกินดื่มมีมากกว่าวัดวา
หาง่ายกว่าห้องสมุดหยุดสงสัย
เนืองแน่นกว่าสวนหย่อมกล่อมหทัย
เป็นปัจจัยสำคัญกว่าครอบครัวคน
               
ทั้งวัยรุ่นวัยเลอะไม่เคอะเขิน
พร้อมเพลิดเพลินแอลกอฮอล์น้ำฉ้อฉล
ขาดสติขาดสมองขาดตรองตน
เกิดบุคคลบุรุษโทษโจทก์สังคม
               
ทั้งขับรถชนคนตายหลายพันศพ
ทั้งพานพบโรคร้ายมากมายถม
ทั้งทุบตีลูกเมียให้ตรอมตรม
ทั้งสะดมปล้นฆ่าอนาจาร
               
เมืองน้ำเมาเมืองเหล้าเมืองเน่าเหม็น
สุดเสือกเข็นผิดทางตามเรียกขาน
ความฉิบหายประเมินเยอะมากเบอะบาน
เกินประมาณประนอมความตามเคยชิน

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์
(ตีพิมพ์ในนิตยสาร VOTE ปักษ์หลัง ส.ค.)