ตะรางอารมณ์บทที่ ๒๕. โลกสีเทา

เมียที่ดีคือกะหรี่ไม่หนีงาน
คือแม่บ้านทานทนจำนนผัว
คือกระโถนโยนขี้ใส่ยามเมามัว
คือแม่วัวผลิตลูกถูกแจงจัด

ทุกค่ำคืนขืนข่มเขาข่มขืน
รับแรงหื่นแรงอยากยากขืนขัด   
โสเภณีสะดวกใช้ไม่ต้องนัด
ปล่อยกำหนัดบำบัดใคร่ได้ทุกยาม

ผวาผัวตบผัวะเตะกระอัก
ฟาดตีนพลั่กหนักมือไว้ให้เข็ดขาม
ชายขี้ขลาดชาติปีจอขอคำราม
คลั่งคุกคามคนครอบครองของคู่มาร

ออกลูกเหมือนแม่หมาพันธุ์ดีสวย   
แทบมอดม้วยเป็นโรงงานปั้นลูกหลาน
โย้แล้วโย้เบ่งแล้วเบ่งเหมือนเร่งงาน
ทรมานทวารหน้าคุ้มค่าทอง

โลกสีเทาเงามืดหมองของโลกหญิง
โลกแท้จริงหลังวิวาห์งานฉลอง
โลกระทมตรมช้ำน้ำตานอง
โลกหม่นหมองของสตรีมีมานาน

เกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก
แย่ยับยากเยี่ยงหมูหมาเดรัจฉาน
ด้วยมอบใจให้กายชายโบราณ
ใจจัณฑาลพาลเพียงเพศผู้อ่อนแรง

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย  เดชา เวชชพิพัฒน์