.jpg)
ขอบพระคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เนตค่ะ
ดึกหนึ่งแว่วแผ่วคำของน้ำค้าง
กับเสียงของลมคว้างอย่างเศร้าเศร้า
ฉันคนเดิมเติมค่าฟ้าสีเทา
ด้วยน้ำคำเบาเบา ว่าฟ้างาม
กระซิบเสียงเนิบช้ากว่าเคยกล่าว
ความปวดร้าวเริ่มแทรกแตกคำถาม
เธออยู่ไหนหนอดาวแสงวาววาม
ฉันคงเฝ้าติดตามทุกค่ำคืน
ยามนี้สายลมมลายูยังโอนอ่อน
ยินเสียงสวดขอพรของผู้ตื่น
ภาวนาให้โพยภัยพ่ายพังครืน
มลายสิ้นแผ่นผืนธรณิน
ฉัน..ยังคงแว่วแผ่วคำของน้ำค้าง
และลมคว้างเศร้าเศร้าแนบเนาถิ่น-
สะตอแดนด้ามขวานอยู่อาจิณ
หวัง...อัศวินขี่ม้าขาวมาสักวัน
........................
ป.ล. ไม่อยากเห็นอัศวิน
เป็นแค่ก้อนหินในรูปปั้น
ที่ต่างใครชื่นชมในนิยายนั้น
ว่าเก่งกาจสารพันเกินบรรยาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
