...ใช้น้ำตาเป็นหมึกบันทึกเขียน
จากบทเรียนแสนเศร้าเฝ้าห่วงหา
เกิดรอยเปื้อนดำด่างต่างนานา
ส่งแผลมาตามติดเข้าปลิดปลง
...ขอบรรเลงเพลงกลอนตอนสะอื้น
ขอหยิบยื่นความในใกล้เป็นผง
ใส่กานท์เนาว์เคล้าพจน์ให้ลดลง
เรือนใจคงพอบรรเทากับเงากานท์
...หลายปีแล้วรอยเปื้อนมิเคลื่อนลบ
หลายปีกลบ จบรัก มิพักขาน
หลายปีแล้ว แววช้ำ คอยย้ำจาร
หลายปีผ่าน รอยยังเด่น เน้นเรือนใจ...
ตะวันฉาย
ปล...ช้าเป็นเต่าอีกแล้วเรา...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
