~@ ผู้มาเยือน @~

ปรากฏร่างบางเบาคล้ายเงาจาง
ริมหน้าต่างเปิดแง้มแย้มเพียงหน่อย
สัมผัสกลิ่นรินอ่อนโชยร่อนรอย
แล้วก็คล้อยจากไปเพียงไม่นาน

ชะโงกหน้ามองตามในยามนี้
รู้สึกได้ในนาทีที่วาดหวาน
เธอมาเยือนเหมือนเก่าเราเบิกบาน
เตรียมสราญขานขับกับเนื้อนวล

เธอคือผู้มั่นคงตรงสถาน
ตรงตามกาลนานไฉนตั้งใจหวน
ไม่ลาแล้วลาเลยใจเชยชวน
ไม่ปล่อยใครให้ป่วนต้องครวญคราง

ผิดกับหนึ่งสตรีที่ฉันรัก
เราสิภักดิ์ฝักใฝ่ไม่ไกลห่าง
แต่เธอไปจากฉันสัมพันธ์จาง
เธอแรมร้างอ้างลืม..ไม่ปลื้มเรา

ใจของนางเย็นชืดจืดกว่าจืด
ความฝันฝืดอืดอมอารมณ์เขา
ไม่เคยหวนล้วนลับไปกับเงา
ทิ้งคราบเศร้าเคล้าน้ำตาต่างหน้านวล

แต่ว่าเธอคนนี้...ไม่หนีฉัน
ครบคืนวันผันรับกลับคืนหวน
เธอ “เหมันต์” วันนี้ ที่ชื่นชวน
พาไออวลมวลหวาน..มาหว่านพรม.

"บ้านริมโขง"

๑๗ กันยายน ๒๕๕๕