อยากมอบรักภักดีชั่วชีวิต
แต่มิ่งมิตรหลงปลื้มจึงลืมสิ้น
พบรักใหม่ใสวาวเกลียดชาวดิน
จนลืมถิ่นสองเราเคยเคล้าคลอ
เมื่อรักกันไม่ได้ไม่ต้องรัก
ถึงอกหักชั่งมันฉันไม่ย่อ
หาเอาใหม่ดีกว่าถ้าไม่รอ
ดีกว่าถ่อสังขารรำคาญใจ
เพราะต่างคนต่างดีจึ่งมีสิทธิ์
ที่จะคิดต่างกันยามหมั่นไส้
เอาสีข้างเข้าถูยิ่งดูไป
มันเข้ากันไม่ได้จึ่งคลายเกลียว
ถึงจะดีจะชั่วไม่กลัวหรอก
มีทั้งหยิกแกมหยอกแม้ดอกเสี้ยว
เข้าใจกันเห็นใจกันมั่นรักเดียว
ถึงจะเปรี้ยว,เผ็ด,เค็ม,ฉันเต็มใจ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
