ได้แต่ทน บ่นไป ให้อดสู
ใครจะรู้ บ้างไหม มีไหมหนอ?
ทุกคืนวัน เจ็บช้ำ น้ำตาคลอ
เพราะ ว่ารอ รอใคร ที่ไหนกัน..?
อยากเหมือนทราย ทะเลไม่เหหัก
มั่นในรัก ภักดิ์หมาย มิกลายผัน
นานแค่ไหน ยังครอง ปองผูกพัน
ทุกคืนวัน มิห่าง เคียงข้างไป
เห็นนกคู่ บินผ่าน ปานยั่วเย้า
เสียงเจื้อยแจ้ว คลอเคล้า เจ้าสดใส
คู่ของเรา ห่างเหิน หมางเมินไกล
ไม่ห่วงใย คนคอย ให้พลอยตรม
มองทอดไกล เห็นสายน้ำจูบฟ้า
ในอุรา สุดเหงาเฝ้าขื่นขม
คนจูบเรา เค้าทิ้ง ให้ดิ่งจม
อยู่ในความ ระทม ตรมเดียวดาย......เฮ้อ!!!!!!!
"สุนันยา"
เคยเคียงกันสัญญาไม่ลาจาก
แม้นสิ้นสุขทุกข์ยากไม่พรากหาย
จะอยู่เรียงเคียงร่างชิดข้างกาย
ตราบชีพวายมลายลับพร้อมดับตาม
โอ้น้ำคำพร่ำพรมเหมือนลมผ่าน
เสียวซาบซ่านหวานฤทัยจนไหวหวาม
แต่คงอยู่ครู่เดียวชั่วเสี้ยวยาม
ก็เลาะลามข้ามฟากทิ้งจากลา
เพราะหลงลมคมคำจึงช้ำชอก
วจีบอกหลอกเล่นเน้นภาษา
แท้กับดักประจักษ์สิ้นในวิญญาณ์
แค่วาจาพาชื่นไม่ยืนยาว
ขอเตือนตนก่นประณามความหลงผิด
แล้วตั้งจิตอธิษฐานส่งผ่านสาว
ทั้งชาตินี้ชาติหน้าทุกคราคราว
ให้เจ็บปวดรวดร้าวยั่งยาวนาน...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
