รูป..ของเรา
หยิบขึ้นมาดู..รอยขีดวาดเก่าเก่า..เมื่อครั้งก่อน
หลายรูป.ที่แทนความสุขได้..แทบทุกตอน
มองกี่ครั้ง..ยังนึกย้อน..ในความทรงจำ
ท้องฟ้า ทะเล สายลม
เส้นสีที่ผสม..ดูกลมกลืน..และอาจสวยกว่าด้วยซ้ำ
วาดภาพที่มีเธอประกอบฉาก..แม้เป็นจุดเล็กเล็กในภาพทะเล..ท้องฟ้าครามดำ
บรรจงลงสีน้ำ.. สีฟ้า สีคราม จนภาพดูเป็นรูปร่าง..สะดุดตา
ภาพ..ที่ตั้งใจ
ฉันยังจำได้..แม้นานเท่าไร..ถึงหยดสีจะเสียไป.แต่มีค่า
วันสุดท้ายกับรูปภาพที่มีเธอเป็นจุดเด่น..แต่กลับทำให้ฉัน..มีน้ำตา
เมื่อบางใครเดินเข้ามา..ทักทายเธอจนออกหน้า..ภาพนี้ยังคงค้างคา..วาดมันต่อไม่ได้จริง จริง
พลิกกลับไปยังหลังภาพ..
ซับซาบถ้อยคำ.. จารึก.. ผนึกนานเนาเข้าใจในในบางสิ่ง
ภาพด้านหน้าที่เขียนไว้..ด้วยความรักจากใจใช่ประวิง
เป็นสิ่งทรงจำ ย้ำใจ..ในวันเวลา
ด้านหน้าของภาพสีน้ำ.. ยังจำได้..
มีหยดน้ำประปราย หยดไว้เป็นรอยปริศนา
ลบไม่ออกจากภาพเขียนนั้น เพราะซ่อนหลบ กลบไว้..จึงไม่สะดุดตา
เหว่ว้า... เหมือนภาพทะเลฝ้า ขาวราวหมอกนอกฤดูกาล
ทุกภาพคือความตั้งใจ..
สีสดใส..ที่คล้ำเกินไป บางทีเลยดูไม่หวาน
หยุดภาพไว้ให้หวนในอารมณ์ อย่างที่ "ปิคัสโซ่"เคยฝากไว้ในตำนาน
เพื่อให้ผ่านกาลเวลา แล้วคุณค่าของภาพนั้น จะอยู่ในคำประพันธ์..ของฉันและเธอ..ตลอดไป
รการตติ
ขอบคุณภาพจาก Googleครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
