กลอนสุภาพ (กลอนแปด) อีกสักทีค่ะ ไม่เคยแต่งยาวขนาดนี้มาก่อนเลย
มีบางวรรคที่คำลงไปเป็น 9 คำ บางวรรคมีสัมผัสในก็ดูจะครบดีค่ะ แต่บางวรรคคิดไม่ออกก็เลยไม่มี (แหะๆ)

     ยามพี่อ้อนบอกรักข้าช้ำจิต     ยามพี่ชิดเชยใกล้ให้คำหวาน
ยามพี่กอดโลมเล้าเยาวมาลย์       ใจข้าแหลกแตกรานปานธุลี
ประหนึ่งพี่ลงมีดกรีดใจข้า          ให้ดาวดิ้นสิ้นชีวาในครานี้
กดแล้วซ้ำกระหน่ำแยกแตกชีวี     มิหมายมีชีพกลับให้ดับไป
     ฤาก่อเวรยิ่งใหญ่ในชาตินี้      ฤากรรมมีพัดมาแต่หนไหน
ฤาเหตุที่พี่สิ้นกลิ่นยาใจ            เพียงสมดังที่ว่าไว้น้ำใจชาย
คำบุรุษสุดล้ำน้ำคำหวาน           กระซิบหว่านหวานรักยามสมหมาย
เฝ้าพะนอพ้อชมมิรู้วาย              ยามรักกลายกลับขมระทมใจ
     ไม่มีแล้วดวงแก้วที่แสนรัก     ที่เคยหวานหาญหักแลผลักไส
สิ้นสวาทขาดแล้วรักสิ้นใย         เสน่ห์ไร้ใจช้ำย้ำให้ตรม
จำตัดเยื่อตัดใยสายสวาท          จะตัดขาดจากรักอันขื่นขม
จะลบภาพทรงจำคำเล่ห์ลม        จึงปลดปมบ่วงรักแล้วหักใจ

มี 8 คำบ้าง 9 คำบ้าง สัมผัสในมีบ้างไม่มีบ้าง.. มันใช้ได้หรือเปล่าคะ?

อีกอย่าง.. สงสัยเรื่องการย่อหน้าค่ะ
ควรจะย่อหน้าเมื่อขึ้นบทใหม่แต่ละบทไปเลย หรือย่อหน้าเมื่อเนื้อหาเป็นกลุ่มใหม่คะ?
กลอนข้างบนนี้ลองย่อแบบจัดกลุ่มค่ะ (ไม่รู้เรียกยังไงเหมือนกัน)



รบกวนด้วยค่ะ ^^