คงต้องปล่อยรอยรักที่หนักแน่น

ท่ามดินแดนแห่งรักแม้หนักหนา

แต่เมื่อทางร้างร้าวคราวน้ำตา

จำต้องลาเพราะรัก. .มันหักไป

บนรอยแตกแยกทางระหว่างเรา

คงเหลือเงาเบาบางอย่างอ่อนไหว

เธอจะอยู่คู่ฉันแม้วันใด

อยู่ในใจในฝันนิรันด์กาล. . .

 


สวัสดีครับพี่สุนันยา^ ^

จะเก็บห้วงท่วงทำนองของความรัก

ให้แน่นหนักสลักไว้ในห่วงหา

ความรู้สึกหมดสิ้นในวิญญา

เก็บเวลาของเราที่เข้าใจ

เก็บทุกเรื่องใต้เบื้องฟ้าคำว่าเรา

ความแผ่วเบาเงาสะท้อนความอ่อนไหว

ฉันจะเก็บรักที่มอดตลอดไป

แต่หัวใจเก็บเขาไว้ไม่ไหวเลย

ปล่อยหัวใจไหลรินสู่สินธ์ุธาร

ดังคำขานนานเนาที่เล่าเพิ่ม

อยากจะกลับกลับเป็นเช่นคนเดิม

แต่ใจเริ่มผ่อนล้ากว่าคืนวัน

วางหัวใจในสายนภากาศ

ลองขีดวาดสวมเส้นเป็นมวยขวัญ

มองผ่านนามความยุ่งโหมที่โรมรัน

ขอปล่อยมันสักวันเถิดหัวใจ. . .

เผื่อสายน้ำลำธารวิมานเมฆ

จะช่วยเสกเบรกนามความหวั่นไหว

บนรอยเก่าสองเรายังเข้าใจ

แต่รอยใหม่ใครเล่าเขาจะรู้. . .







สวัสดีครับพี่พี่  ขอบคุณที่แวะเวียนมาร่วมแจมครับ