เพียรชะแง้แลจ้องเฝ้ามองหา
ช่วยเมตตาคราขาดสวาทหาย
ทุกทุกคืนตื่นร้างอ้างว้างกาย
แทบวางวายฟายล้นชลนัยน์
เมื่อขาดหญิงจริงใจไร้ที่พึ่ง
ราวประหนึ่งซึ่งอกตกธารไหล
ยากร้องเรียกเพรียกหาแม้นว่าใคร
ช่วยดึงไว้ให้รอดปลอดชีวัน
ก็มีแต่แลดาวแทนสาวช่วย
ไม่มอดม้วยมรณาถึงอาสัญ
ขอชีวาตม์คลาดแคล้วก็แล้วกัน
จะปองขวัญมั่นแท้เพียงแพดาว...
บูรพาฯ
แม้หนึ่งในน้ำจิตลิขิตหมาย
ระยิบพรายรังรองจากห้องหาว
ประกายแสงอร่ามเรืองทุกเรื่องราว
แทนหนุ่มสาวคำพรออดอ้อนกานท์
กระซิบเสียงเพียงร้อยสร้อยสายสรวง
นับหมื่นดวงแทนนัยจากใจหวาน
พลุประทีบโคมทองก้องกังวาน
เมื่อคืนผ่านเปลี่ยนศก ~ห้าหก~ เยือน
ลุมาถึงปีใหม่ฝากใจด้วย
ไร้สาวช่วยปลอบประโลมโคมเสมือน~
ลอยเคว้งคว้างกลางหาว ท่ามดาวเดือน
แต่ใจเตือนแน่วแน่..ชมแพดาว...
รการตติ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
