เพราะฉันมี เพียงความฝัน เท่านั้นหนอ
มิอาจขอ ให้เธอเดิน มาเชิญฉัน
เข้าไปอยู่ ในหัวใจ ใช้สัมพันธ์
เป็นคนนั้น ที่ใจอยาก อย่างมากมาย
ความเพอเฟ็ค มีในตัว ทั่วเรือนร่าง
ที่สรรสร้าง ก่อเป็นเธอ เพ้อไม่หาย
หลับตาลง ในครั้งใด ใจมิวาย
จะลืมได้ ภาพติดตา ไม่พร่ามัว
ใช่หลงใหล แต่เป็นรัก ที่ถักขึ้น
ใจชุ่มชื้น เมื่อมีเธอ เพ้อในหัว
เป็นเหมือนเงา ที่สัมผัส ชัดแทนตัว
ไม่เคยกลัว เพราะทุกอย่าง ช่างเป็นใจ
แต่ความจริง สิ่งไม่ตาย น่าขายหน้า
อนิจา เธอมีใคร ใจหวั่นไหว
เขาสมกัน กับเธอจัง เหมือนดั่งใบ
หยกที่ใช้ เปรียบเปรยพร่ำ เอ่ยรำพัน
กลิ่นของเงา แม้ไม่หอม หรือตอมได้
อาจดูคล้าย ธาตุอากาศ มิอาจกั้น
จะไขว่คว้า มาเชยชม ดมดอมมัน
คงไม่ทัน ก่อนสลาย หายเลือนไป
ไม่เป็นไร แม้เป็นเงา ให้เราคว้า
จะเร็วช้า ก็ต้องรับ กลับคืนไว้
เนื้อสัมผัส ที่ชัดเจน เว้นช่องใจ
ไว้เกิดใหม่ ในชาติหน้า ค่าคงพอ
