พอได้อ่านคนแต่งกลอน...เว้าวอนรัก
คนอกหักอยากเรียนรู้...ครูมีไหม
ช่วยมาสอนคนอ่อนหัด...ไม่เจนจัดเรื่องหัวใจ
ถูกหลอกเอาง่าย-ง่าย...ไม่เคยทันใครสักที
แค่อยากได้ครูดี...มาติวให้
สอนใกล้-ใกล้ นั่งเรียนที่กลางใจคนคนนี้
ป้อนคำหวาน...หยอกเย้า...เคล้าพาที
ห้ามครูตี...ถ้าหนูซน...จนระอา
หนูยังเด็ก...ใช้ไม้อ่อน...ก็สอนได้
หนูทำผิดอะไรมากมาย...ล่ะครูจ๋า
ใช้ไม้เรียวก็เสียวกลัว...จนตัวชา
ใช้ปากเข้าตีแก้มก็ได้ค้า...หนูยินยอม
เห็นบทกลอน น้องเว้าวอน คนสอนรัก
พี่เองพึ่งอกหัก จากรักเห่ย
อาจไม่เก่ง เกรงไม่อาจ ขลาด-ไม่เคย
ได้ไหมล่ะ โปรดเฉลย ถ้อยวาจา
อาจไม่มี วาที ที่เป็นศิลป์
อาจไม่ใช่ ศิลปิน ที่เก่งกล้า
อาจไม่ใช่ ครูนักรัก นักปรัชญา
เพียงผู้ชาย ธรรมดา ได้ไหมเธอ
ขอเอาความอักหัก จากรักนั้น
มาแปรผัน เป็นบทเรียน เขียนเสนอ
จากทุกเสี้ยว แห่งความรัก จะร้อยถักเพื่อเธอ
หวังและหวัง อยู่เสมอ เธอต้องการ
ไม่เป็นไร หากจะไม่ ปรารถนา
เข้าใจดี อยู่ว่า แค่คนผ่าน
เป็นเพียงเด็ก เดินถนน ในหนทาง
พเนจร รอนแรมค้าง รุ่งสางต้องไป
อยากเป็นครู ดั่งใจ เธอต้องการ
อยากให้ใจ ได้ก้าวผ่าน เปลี่ยนวันใหม่
เปลี่ยนจากคน อกหัก เดินทางไกล
มาเป็นคน ที่หัวใจ อุ่นไอรัก...
