โอ้...ถิ่นทุ่งหญ้า
๏ทุ่งหญ้าขจี
ดอกไม้มากมี มวลสัตว์มากมาย
ผีเสื้อมากล้น คนชมมากหลาย ชื่อเสียงกำจาย
ใครรู้ใครรัก
๏หอมกลิ่นหญ้าปรุง
หอมดอกไม้ฟุ้ง รุ่งเรืองประจักษ์
ยามเหนื่อยเมื่อยล้า หมายมามุ่งพัก ปลอบใจสะบัก
หักล้างจางทุกข์
๏ไยหนอหินใหญ่
ขว้างทิ้งลงไป ใครกันสนุก
กระทบกระแทก แตกเสี้ยวเศษซุก อัดใจให้จุก
ลุกนั่งยังงง
๏หญ้าแหลกเป็นทาง
ดอกไม้บอบบาง วายวางปลดปลง
ถูกเหยียบถูกย่ำ ล้มคว่ำลูกหลง ปีกผีเสื้อพง
หล่นรายใจคว้าง
๏โอ้...ถิ่นทุ่งหญ้า
คนไหนใครหนา จักกล้าเดินทาง
คมหินคอยบาด เลือดสาดพลาดย่าง เสน่ห์เจื่อนจาง
ช่างแสนเสียดาย...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
