เราเกิดมาบัดนี้ มีกรรม
นั่งแต่งกลอนหัวปำ ขีดถ้อย
โคลงกลอนกาพย์เราจำ จารสู่ เพื่อนเอย
เขียนรจน์กลอนหยดย้อย ร่ำร้อยเรียงแด ฯ
หากแต่ปัดออกไซร้ ยากเย็น
ฤๅนี่คือลำเค็ญ สู่ข้า
ด้วยความชอบพึงเห็น หนหนึ่ง
เคยเกลียดกลอนเกลียดอ้า หมดสิ้นอักษร ฯ
เมื่อก่อนหยุดแต่งได้ ลืมกานท์
ช้ำชอกระกำมาน อดกลั้น
จึงหันกลับเขียนสาส์น เริ่มใหม่
แหละนี่คือกรรมนั้น ยากแท้จักลืม ๚ะ๛
นั่งแต่งกลอนหัวปำ ขีดถ้อย
โคลงกลอนกาพย์เราจำ จารสู่ เพื่อนเอย
เขียนรจน์กลอนหยดย้อย ร่ำร้อยเรียงแด ฯ
หากแต่ปัดออกไซร้ ยากเย็น
ฤๅนี่คือลำเค็ญ สู่ข้า
ด้วยความชอบพึงเห็น หนหนึ่ง
เคยเกลียดกลอนเกลียดอ้า หมดสิ้นอักษร ฯ
เมื่อก่อนหยุดแต่งได้ ลืมกานท์
ช้ำชอกระกำมาน อดกลั้น
จึงหันกลับเขียนสาส์น เริ่มใหม่
แหละนี่คือกรรมนั้น ยากแท้จักลืม ๚ะ๛
บัณฑิตเมืองสิงห์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
