@..ทุ่งร้าง..นางคอย..@

สายลมพัด ลัดมุ่ง ทุ่งนาไร่
ปลิวไสว ใบหญ้า พาหนาวยิ่ง
หมอกจางจาง บางเบา เข้าแอบอิง
นอนแนบนิ่ง ผิงไฟ ใกล้กองฟาง

มองรวงข้าว ราวเรียว เคียวเกี่ยวตัด
เร่งรีบรัด มัดถูก ผูกไม่ห่าง
เตรียมขนย้าย ถ่ายกอง มัดป้องวาง
แอบไว้ข้าง คันนา งามน่ามอง

สายลมเย็น โชยมา ปะทะร่าง
มองไม่ต่าง ละอองฝน ปนสนอง
ทุ่งนาใน ใครกัน พลันไม่มอง
ทิ้งรองทอง ร้างเกี่ยว เพียงเดียวดาย

ละอองไอ ไหวหวาม ยามเย็นย่ำ
ขอบฟ้าต่ำ ค่ำแล้ว แว่วใจหาย
ทุ่งนางคอย พลอยเศร้า เขาเร้นกาย
ตะวันหาย ลับลง ตรงที่เดิม

คงสิ้นหวัง ดังเก่า เหงาซ้ำซาก
รอยไถถาก ฝากให้ ดั่งไฟเสริม
นับแต่นี้ ไร้สุข ทุกข์ต่อเติม
รอยแผลเริ่ม พุพอง สี่ห้องใจ

เสียงกาเหว่า เจ้ากู่ อดสูหนัก
อีกาทัก หลายครั้ง นั่งร้องไห้
ทุ่งนางคอย คอยเก้อ เธอเปลี่ยนไป
สิ้นเยื่อใย ปล่อยทุ่งร้าง ลืมนางคอย
๒๓/๐๒/๕๖