เพลงขลุ่ยแว่วแผ่วเสียงสำเนียงหวาน
เป่าส่งผ่านกานต์ใจหวังให้ถึง
บอกคนไกลให้หวนทวนคำนึง
ว่านางหนึ่งซึ้งนักในรักเรา
ขลุ่ยเลาเดิมเริ่มเป่าเคล้าสะอื้น
หลายค่ำคืนฝืนคอยอย่างหงอยเหงา
รินน้ำตาคราเร้นไม่เห็นเงา
เคยหยอกเย้าเขากลับมาลับเลือน
ดอกโมกโชยโปรยกลิ่นพาสิ้นหวัง
รอยแผลรั้งฝังเก็บเจ็บเสมือน
สาดน้ำกรดรดราดพินาศเยือน
กว่าปีเดือนเหมือนถมจมน้ำตา
ขลุ่ยครวญผ่านม่านฟ้าอุษาสาง
ดั่งเสียงครางนางโศกวิโยคหา
ทุกวจีที่พ้อรอคืนมา
ยามโศกาอาวรณ์ซับซ้อนพูน
บทบรรเลงเพลงเก่าเฝ้าเชือดเฉือน
เพรงรักเตือนเลือนหายคล้ายสาบสูญ
ทิ้งร่องรอยฝอยซากมากอาดูร
ดั่งกองกูณฑ์คูณทบจบสิ้นมนต์
เป่าส่งผ่านกานต์ใจหวังให้ถึง
บอกคนไกลให้หวนทวนคำนึง
ว่านางหนึ่งซึ้งนักในรักเรา
ขลุ่ยเลาเดิมเริ่มเป่าเคล้าสะอื้น
หลายค่ำคืนฝืนคอยอย่างหงอยเหงา
รินน้ำตาคราเร้นไม่เห็นเงา
เคยหยอกเย้าเขากลับมาลับเลือน
ดอกโมกโชยโปรยกลิ่นพาสิ้นหวัง
รอยแผลรั้งฝังเก็บเจ็บเสมือน
สาดน้ำกรดรดราดพินาศเยือน
กว่าปีเดือนเหมือนถมจมน้ำตา
ขลุ่ยครวญผ่านม่านฟ้าอุษาสาง
ดั่งเสียงครางนางโศกวิโยคหา
ทุกวจีที่พ้อรอคืนมา
ยามโศกาอาวรณ์ซับซ้อนพูน
บทบรรเลงเพลงเก่าเฝ้าเชือดเฉือน
เพรงรักเตือนเลือนหายคล้ายสาบสูญ
ทิ้งร่องรอยฝอยซากมากอาดูร
ดั่งกองกูณฑ์คูณทบจบสิ้นมนต์
หทัยเปราะ เซาะซุย เพลงขลุ่ยผ่าน
ร้าวซมซาน รานแปร ผลิแผ่ผล
รักวิโยค โศกซ่อน ผุดย้อนยล
ย่ำกมล กลช่อง ประลองเชิง
ระบัดแรก แตกรอน เพราะอ่อนหัด
ไม่สันทัด จัดเจน จึงเล่นเหลิง
เฝ้าจงรัก ภักดี พลีสำเริง
พลาดถูกเพลิง แผดเผา เป็นเถ้าใจ
เมื่อล่วงผ่าน นานเนา ความเศร้าสร่าง
ที่เคยจาง ห่างหาย พรายไสว
หนึ่งอนงค์ ทรงร่าง พร่างประไพ
จริตไหว นัยวอน ให้อ้อนนาง
เพียงเพราะหวาด ขลาดเขลา กับเงาก่อน
ติดตามหลอน หลอกย้ำ รอยช้ำหมาง
คอยสำแดง แผลงเยือน แม้เลือนราง
ระแวงวาง ร้างหวั่น ให้พรั่นพรึง
จึงจมเจ่า เหงาโศก กับโลกเก่า
ในซากเฉา เปล่าดาย วายสุขซึ้ง
ขลุ่ยผิวแผ่ว ผ่าวผ่าน รานคำนึง
เป็นที่พึ่ง หนึ่งเดียว พอเกี่ยวกุม
ร่ายบรรเลง เพลงพร่า วิญญาท้อ
หน่ายหนักต่อ ทรมาน รอนรานสุม
สะท้านรัว หัวใจ ดั่งไฟรุม
ตรมถูกหุ้ม ห่อห้อม ใว้กล่อมจินต์
ปภัสร์
๒๙ กรกฎาคม ๒๕๕๔
ร้าวซมซาน รานแปร ผลิแผ่ผล
รักวิโยค โศกซ่อน ผุดย้อนยล
ย่ำกมล กลช่อง ประลองเชิง
ระบัดแรก แตกรอน เพราะอ่อนหัด
ไม่สันทัด จัดเจน จึงเล่นเหลิง
เฝ้าจงรัก ภักดี พลีสำเริง
พลาดถูกเพลิง แผดเผา เป็นเถ้าใจ
เมื่อล่วงผ่าน นานเนา ความเศร้าสร่าง
ที่เคยจาง ห่างหาย พรายไสว
หนึ่งอนงค์ ทรงร่าง พร่างประไพ
จริตไหว นัยวอน ให้อ้อนนาง
เพียงเพราะหวาด ขลาดเขลา กับเงาก่อน
ติดตามหลอน หลอกย้ำ รอยช้ำหมาง
คอยสำแดง แผลงเยือน แม้เลือนราง
ระแวงวาง ร้างหวั่น ให้พรั่นพรึง
จึงจมเจ่า เหงาโศก กับโลกเก่า
ในซากเฉา เปล่าดาย วายสุขซึ้ง
ขลุ่ยผิวแผ่ว ผ่าวผ่าน รานคำนึง
เป็นที่พึ่ง หนึ่งเดียว พอเกี่ยวกุม
ร่ายบรรเลง เพลงพร่า วิญญาท้อ
หน่ายหนักต่อ ทรมาน รอนรานสุม
สะท้านรัว หัวใจ ดั่งไฟรุม
ตรมถูกหุ้ม ห่อห้อม ใว้กล่อมจินต์
ปภัสร์
๒๙ กรกฎาคม ๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
