สุริยนต์พ้นเส้นฟ้าเวลาเช้า

วิหคเข้าเย้ายวนชวนหลงใหล

เมฆปุยขาวเจ้าขาวอย่างเข้าใจ

ท่ามทิวไพรไหวอ่อนดูซ่อนเร้น

ลมที่พรมพรมพร่างช่างเย็นเยียบ

ดินที่เหยียบเปรียบคล้ายที่ได้เห็น-

ในนิทราคราหนึ่งซึ่งหนาวเย็น

ด้วยกายเร้นหลบอยู่จึงรู้ความ

ละอองไม้ไผ่ปลิวช่างลิ่วล้อ

บนความท้อขอกายอย่าไหวหวาม

สุริยามาเทียบอยู่เมื่อครู่ยาม

คนไร้นาม. .เชิญร่วมถม. .ห่มตะวัน



อรุณสวัสดิ์ทุกคนบนโลก