ยังคงเดียวดาย
นอนเดียวดาย หม่นหมอง ในห้องเหลี่ยม
ขาดคนเยี่ยม หยอกเย้า คราวป่วยไข้
แสนเหว่ว้า อาดูร พอกพูนใจ
เพราะขาดใคร ห่วงหา เอื้ออาทร
นอนสะอื้น กลืนกล้ำ ครวญร่ำไห้
มีเพียงน้ำ หยดใส ร่วงใส่หมอน
เหงาสุดเหงา เข้าถม จมร้าวรอน
ยากถ่ายถอน ขื่นขม ระทมทรวง
คนเคยบอก ห่วงเรา เขาห่างหาย
คงเบื่อ หน่าย แล้วหนา ไม่มาห่วง
จึงปล่อยเรา เศร้าตรม ขมแดดวง
คำเคยหวง คลับคล้าย กลายลางเลือน
นอนเดียวดาย หม่นหมอง ในห้องเก่า
เก็บใจเหงา ปวดปร่า คราไร้เพื่อน
ขาดคนที่ บอกรัก คอยพักเยือน
ดุจดวงเดือน ห่างฟ้า ช่วงราตรี
อยากมีใคร สักคน วนเวียนทัก
เพื่อตระหนัก ณ.ห้วง บ่วงใจนี้
คอยปลอบเหงา เคล้าคลุก ปลุกฤดี
คงเปรมปรีดิ์ ด้วยรัก เป็นหลักพิง
ไม่ต้องนอน หนาวเหน็บ ยามเจ็บหนัก
เพราะมีหลัก ยึดเหนี่ยว เกี่ยวใจหญิง
มีคนโอบ แขนกอด พลอดรักจริง
ได้แอบอิง ไอละมุน คงอุ่นทรวง.........
สุนันยา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
