ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

สิ้นเสียงเจื้อยแจ้วขานเมื่อกาลสิ้น
เหงายามยินเจ้าลาข้ายิ่งเหงา
เราต้องห่างกันแท้แน่รักเรา
ฟังเสียงเศร้าเจ้าไกลอดได้ฟัง

ก่อนเคยร่อนบินถลาเห็นมาก่อน
หลังคืนคอนเจ้าหายคลายความหลัง
ยังคอยอยู่ชู้ชื่นทุกคืนยัง
เคยคืนรังยังคอยหงอยเหมือนเคย

เจ้านกน้อยจากไปใครทำเจ้า
เผยคำเล่ามาบ้างอย่างเปิดเผย
เชยชมเจ้าค่ำเช้าเฝ้าชมเชย
ลาล่วงเลยหนอยังไม่สั่งลา

คิดถึงเจ้านกน้อยข้าคอยคิด
หามิ่งมิตรเช่นเจ้าเฝ้าแต่หา
ตาเหลือบแลแค่เห็นเป็นขวัญตา
เพียงสักคราได้ไหม..ให้พอเพียง

"บ้านริมโขง"

[ดิษฐา]

สิ้นเสียงเจื้อยแจ้วขานเมื่อกาลสิ้น
เหงายามยินเจ้าลาข้ายิ่งเหงา
เราต้องห่างกันแท้แน่รักเรา
ฟังเสียงเศร้าเจ้าไกลอดได้ฟัง

ก่อนเคยร่อนบินถลาเห็นมาก่อน
หลังคืนคอนเจ้าหายคลายความหลัง
ยังคอยอยู่ชู้ชื่นทุกคืนยัง
เคยคืนรังยังคอยหงอยเหมือนเคย

เจ้านกน้อยจากไปใครทำเจ้า
เผยคำเล่ามาบ้างอย่างเปิดเผย
เชยชมเจ้าค่ำเช้าเฝ้าชมเชย
ลาล่วงเลยหนอยังไม่สั่งลา

คิดถึงเจ้านกน้อยข้าคอยคิด
หามิ่งมิตรเช่นเจ้าเฝ้าแต่หา
ตาเหลือบแลแค่เห็นเป็นขวัญตา
เพียงสักคราได้ไหม..ให้พอเพียง

"บ้านริมโขง"

บินถลารวนเร ซัดเซซบ
หวังเพียงพบสบตา แว่วหาเสียง
เลี่ยงหลบแอบแสบช้ำ ย้ำสำเนียง
นกน้อยเบี่ยงเคียงเคล้า จากเจ้าไกล

ปีกไร้แรงสั่นไหว ดวงใจสั่น
น้ำตาพลันรินร่วง อาบทรวงไห้
อยากกางปีกเฉลย เอ่ยจากใจ
ว่าเหตุใดที่ลี้ หลบหนีมา
 

[บ้านริมโขง]

บินถลารวนเร ซัดเซซบ
หวังเพียงพบสบตา แว่วหาเสียง
เลี่ยงหลบแอบแสบช้ำ ย้ำสำเนียง
นกน้อยเบี่ยงเคียงเคล้า จากเจ้าไกล

ปีกไร้แรงสั่นไหว ดวงใจสั่น
น้ำตาพลันรินร่วง อาบทรวงไห้
อยากกางปีกเฉลย เอ่ยจากใจ
ว่าเหตุใดที่ลี้ หลบหนีมา.....ดิษฐา
 

ดั่งนกเจ็บโผตรงลงสู่พื้น
สุดกล้ำกลืนเกือบสิ้นบินถลา
ซบไอดินกลิ่นสาบคราบน้ำตา
เจ็บอุราขาดหายสายสัมพันธ์

ยามเจ้ารื่นบินโฉบโอบล้อมฟ้า
เดือนดาราเป็นเพื่อนเบือนจากฉัน
ปองแต่ฟ้าคราห่างร้างต่อกัน
ดินรำพันดินต่ำถูกย่ำยี

เจ้าบินลอยเริงรื่นชื่นใจแสน
สูงสู่แดนแห่งสรวงดวงฉวี
เจ้าเลิศเลอกว่าข้าน่ายินดี
“นกเสรี” คือนิยามตามคำลือ

ครั้นคราเจ้าเหนื่อยล้าถลาร่วง
ผู้แสนห่วงใช่ใครที่ไหนหรือ
รองรับเจ้าอุ่นไอในสองมือ
ล้วนแต่คือดินต่ำที่ช้ำตรม

สุดสงสารนกเจ็บ จับใจจด
สุดรันทดทอดถอนนอนขื่นขม
กายซุกดินแต่เจ้ายังเฝ้าชม
มองผ่านลมสู่ฟ้า..ตาเหม่อลอย.

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

เจ้านกน้อยบินถลาคราลมคลั่ง
ทรงกายบังไม้ใหญ่ในไพรสน
กิ่งไม้ไหวรุนแรงแกว่งโบกบน
เจ้าจะทนเกาะร่างอยู่อย่างไร

เห็นเจ้าเกี่ยวเหนี่ยวเอนเบนตามกิ่ง
ทำตัวนิ่งอิงร่างกลางลมไหว
ถึงโยกโยนโอนกิ่งยิ่งเร็วไว
เจ้านกน้อยก็ไกวไปตามแรง

เห็นเป็นจริงดั่งคำที่พร่ำสอน
ให้โอนอ่อนตามการอย่าขานแข็ง
เป็นต้นอ้อล้อลมล้มตามแปลง
ให้แสดงตามจริงสิ่งกระทำ

ชีวิตคนไหนจะพ้นบนทางสู้
ในมวลหมู่ผู้คนล้นถลำ
มากมายาวาจาพากระทำ
มากเจ็บจำมากแค้นแสนจำทน

เจ้านกน้อยตัวเดียวมุ่งเหลียวหา
ตามคบคากิ่งใบใดไม่สน
เพียงอาหารประทังยั้งชีพตน
จะมืดมัวสลัวหม่นสนไปใย

เพียงดำรงชีพสุขทุกข์ห่างหาย
หาเลี้ยงกายด้วยมั่นหวั่นไฉน
กลางป่าเปลี่ยวบินเดี่ยวเลี้ยวลดไป
ท่ามพงไพรไม่ท้อ..ขอชีพยัง.

"บ้านริมโขง"

[ฉันเอง]

อยู่ดำรงพงศ์เผ่าคอยเฝ้าหา
มั่นศรัทธาดั่งวิหกที่ผกผิน
เปรียบท้องฟ้าเป็นบ้านพล่านหากิน
ออกโบยบินถิ่นไกลใจอาวรณ์

มีลูกน้อยต้องเลี้ยงดูเพราะรู้รัก
สุดตระหนักภัยร้ายให้สังหรณ์
ถูกพรานป่าดักจับยากคืนคอน
มีรังนอนเป็นกรงให้หลงไพร

แสนคิดถึงลูกน้อยที่คอยรัก
ให้ประจักษ์วินาทีสิ้นแสงไข
แม่ถูกจับพลัดพรากจากลูกไกล
สุดโหยไห้กลอยใจให้ร้างลา

อยู่บ้านใหม่ใส่กรงอย่างถนอม
แต่อกตรอมดินแดนแสวงหา
ผืนดินกว้างฟ้าใหญ่ใส่อุรา
ไฉนมาจับใส่กรงให้หลงลืม


ฉันเอง..

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

เจ้านกน้อยคล้อยบินถิ่นเวหา
กลางนภาอัมพรตอนฟ้าใส
บินโบกโบยโรยร่อนว่อนอยู่ใน
กลางหัวใจเวหาศสะอาดตา

นกทั้งฝูงบินคล้อยร้อยชีวิต
สราญจิตคิดไปให้ห่วงหา
ยามผกผินบินวนบนนภา
ก็เกรงว่าถูกลมพัดซมซาน

จากเรือนรังบินเคลื่อนเลื่อนสิงขร
ลาลังนอนไปทั่วทุกสถาน
แจ้งสำเนียงเพียงคิดจิตเบิกบาน
จิบจิบขานเรียกร้องพวกของตน

เกิดเป็นนกทั้งสนุกและสุขสม
บินเล่นลมเรื่อยไปไม่หมองหม่น
มีเสรีทั้งใจไม่เหมือนคน
ที่ต้องทนอาภัพกับชีวิต

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บ้านริมโขง]

กรุ๊กกรู้ กรุ๊กกรู้กุ๊ก .........................ฟังสนุกแลสุขสันต์
ส่งเสียงไล่เรียงกัน........................ดูเหมือนว่ามาประชัน

คล้ายคล้าย อยู่กลางป่า.................กลางพนานกป่าขัน
อิสรเสรีกัน..................................ร้องระงมชมพฤกไพร

แต่นี่เสียงกรู้กรุ๊ก..........................เจ้าสนุกสุขสดใส
โก่งคอล้อเสียงไป.......................ในกรงน้อยห้อยกลางลาน

เจ้าไร้ในเสรี...............................แต่กลับมีที่สุขศานต์
พอใจในเรือนชาน.......................คนแบ่งไว้ให้อยู่กิน

กรงน้อยที่แสนสวย......................งดงามด้วยวิจิตรศิลป์
ได้อยู่คู่ชีวิน...............................ที่คนสร้างต่างพงไพร

เจ้าจากป่าดงดอน........................เจ้าจากคอนอันอ่อนไหว
เจ้าจากด้วยฝืนใจ.........................อยู่กรงสวยด้วยจำเป็น

ก็ดีที่เจ้ายอม.............................ได้ถนอมกล่อมทุกเข็ญ
เสรีที่จำเป็น..............................พอเลี้ยงเจ้าให้เนานาน

เจ้ารู้เอาตัวรอด...........................ช่างเป็นยอดเดรัจฉาน
เสรีเขาเจือจาน............................เจ้ายังชื่นไม่ขื่นใจ

เจ้าปรับ รับสภาพ..........................ด้วยไม่ทราบทางแก้ไข
ดีดดิ้นก็สิ้นใจ..............................ต้องตายเปล่าเขาระอา

สังคมของมวลชน.........................ต่างดิ้นรนค้นเสาะหา
เสริมสร้างทางประชา.....................เพื่อสังคมได้ร่มเย็น

ประชาธิปไตย..............................ของคนไทยยังไม่เห็น
ต่อสู้..เลือดกระเซ็น.......................ยังไม่รู้อยู่หนใด

กล้ำกลืนยิ่งกว่าเจ้า.......................เจ้านกเขาเสียงใสใส
เจ้าอยู่ในกรงไป...........................แต่ข้าสู้อยู่กลางดิน..ฯ

"บ้านริมโขง"

[สำเนาถูกต้อง]

เหม่อมองฟ้าเพลินใจลมไล้เรื่อย
คิดเรื่อยเปื่อยมิหยุดไร้จุดหมาย
เห็นหมู่นกผกผินบินสบาย
เจ้าแหวกว่ายอากาศเหนือธาตุมวล

จะบินสู่แห่งหนตำบลไหน
พายุใหญ่ซัดเซยังเสสรวล
ทั้งบ่วงแ ร้ วดักรัดมัดตีตรวน
ทัพขบวนเหินฟ้ายังร่าเริง

มิอาวรณ์ถิ่นรักสักนิดเหรอ?
รังเก่าเก้อเพ้อคอยเจ้าลอยเหลิง
กางปีกกล้าทะยานโชว์ชั้นเชิง
จิตเปิดเปิงเห็นเจ้าเหมือนเข้าตัว

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

สิ้นเสียงเจื้อยแจ้วขานเมื่อกาลสิ้น
เหงายามยินเจ้าลาข้ายิ่งเหงา
เราต้องห่างกันแท้แน่รักเรา
ฟังเสียงเศร้าเจ้าไกลอดได้ฟัง

ก่อนเคยร่อนบินถลาเห็นมาก่อน
หลังคืนคอนเจ้าหายคลายความหลัง
ยังคอยอยู่ชู้ชื่นทุกคืนยัง
เคยคืนรังยังคอยหงอยเหมือนเคย

เจ้านกน้อยจากไปใครทำเจ้า
เผยคำเล่ามาบ้างอย่างเปิดเผย
เชยชมเจ้าค่ำเช้าเฝ้าชมเชย
ลาล่วงเลยหนอยังไม่สั่งลา

คิดถึงเจ้านกน้อยข้าคอยคิด
หามิ่งมิตรเช่นเจ้าเฝ้าแต่หา
ตาเหลือบแลแค่เห็นเป็นขวัญตา
เพียงสักคราได้ไหม..ให้พอเพียง

"บ้านริมโขง"

ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วจากแนวป่า
ใครกันหนาเหงาจังอยากฟังเสียง
ยามห่างไกลคิดถึงซึ่งสำเนียง
อยากจะเคียงคู่คลอรอกลับคืน

ก่อนเคยไหมใจเอ๋ยมิเคยบอก
ความช้ำชอกหม่นไหม้ได้สะอื้น
รินน้ำตาคราก่อนเก็บย้อนกลืน
ข่มทนฝืนจากไกลด้วยใจช้ำ

ถามว่าใครไยหนอขอถามกลับ
ใจเยินยับรับเหงาทุกเช้าค่ำ
มิเคยมองปองใจใครใจดำ
จึงต้องจำก้มหน้าไม่ลากัน

มาคิดถึงตอนนี้ที่ลาจาก
มาออกปากครวญหาช่างน่าขัน
ยามอยู่ใกล้ไม่เคยเอ่ยจำนรรจ์
เกรงว่าจะไม่ทันแล้ววันนี้.

  "กานต์ฑิตา"

๑๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

[GreenMonkey]

ถลาลม ชมถิ่น แผ่นดินกว้าง
โผปีกบาง บินโบย ด้วยโหยหา
มาตัวเดียว เปลี่ยวคู่ อยู่เอกา
เมื่อแลร่าง ร้างวิญญาณ์ ยิ่งโศกตรม

ฉันจึงบิน ผินผก ระหกระเหิน
หวังเผชิญ โลกใหญ่ ให้สุขสม
จะมีไหม ใครคู่ อยู่เชยชม
รื่นอารมณ์ ในอ้อมปีก ไม่หลีกไกล

เจ้านกน้อย ในนาม แทนความรัก
แสนเศร้านัก น้ำตา ที่พร่าไหล
เพราะความเหงา เข้าติด ตรึงจิตใจ
ขอเพียงใคร ร่วมบิน ฉันยินดี

.. GreenMonkey ..

[พรายม่าน]

นกเขาเปล้า

นกเขาเปล้าเค้าเปรียวสีเขียวปลอด
แหวกเถาวัลย์พันสอด รอดกิ่งหวาย
หว้าสุกแดดแสดสดจรดก้านปลาย
ดารดาษสาดทะลายดังหมายตา

ผลแดงก่ำคล้ำกลบเมล็ดแก่
สมต้นใหญ่ใบแผ่ คลุมแพผา
คงพอป้อนอ้อนปากที่จากมา
ก่อนแสงลาฟ้ารินจะสิ้นเรื้อ

โผขยับขับปีกหลีกละเมาะ
ลดเลี้ยวเลาะเปราะปรงดงมะเดื่อ
กับแรงบินผินเผื่อ ยังเหลือเฟือ
บนกระหยิ่มปริ่มระเรื่อ ถึงรังรอ

กิ่งประดู่ลู่เรียบเงียบสงัด
ใบพลิกปัดสะบัดกลบคาคบขอ
รังกระจายคลายครูดกระจูดทอ
แหละแม่ลูกผูกพะนอ นิรานัย

กระโดดเกาะเสาะกิ่งหาสิ่งสบ
ไม่เห็นข่ายก่ายทบกลบใยใส
ปะทะทับกลับรัดกระหวัดใบ
กระพือปีกหลีกไล่ ยิ่งหมดแรง

ตะวันเรืองเหลืองระบายหายไปแล้ว
ราตรีแผ่วแผ่ทับลงขับแสง
พงพนัสสงัดสำเนียงเสียงแมลง
เหลือเพียงแปร่งปรบปีกสอดซีกไพร

พรายม่าน
สันทราย
๒๐.๐๒.๕๔

[บ้านริมโขง]

ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วจากแนวป่า
ใครกันหนาเหงาจังอยากฟังเสียง
ยามห่างไกลคิดถึงซึ่งสำเนียง
อยากจะเคียงคู่คลอรอกลับคืน

ก่อนเคยไหมใจเอ๋ยมิเคยบอก
ความช้ำชอกหม่นไหม้ได้สะอื้น
รินน้ำตาคราก่อนเก็บย้อนกลืน
ข่มทนฝืนจากไกลด้วยใจช้ำ

ถามว่าใครไยหนอขอถามกลับ
ใจเยินยับรับเหงาทุกเช้าค่ำ
มิเคยมองปองใจใครใจดำ
จึงต้องจำก้มหน้าไม่ลากัน

มาคิดถึงตอนนี้ที่ลาจาก
มาออกปากครวญหาช่างน่าขัน
ยามอยู่ใกล้ไม่เคยเอ่ยจำนรรจ์
เกรงว่าจะไม่ทันแล้ววันนี้.

  "กานต์ฑิตา"

๑๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

ใยปิดทางหมางเมินทำเดินจาก
ทำเหมือนฝากรอยร้างห่างใจหนี
ความหลังเก่าเศร้านักหักฤดี
ความหวังใหม่ที่มีก็จากลา

คนยังตรมขมเศร้าเรื่องเก่าฝัง
กายก็ยังอ่อนแรงแฝงห่วงหา
ยืนเคว้งคว้างท่ามเหงาเผาอุรา
ทั้งใบหน้าเกลื่อนคราบอาบอาลัย

ยังยินเสียงต่อว่ามาแว่วแว่ว
หมดหวังแล้วความหลังเกินรั้งไหว
กลัวเธอเมินเกินก่อต่อหัวใจ
ทันหรือไม่ยังค้างกลางอารมณ์

หากสายไปวันนี้คงมีเหตุ
ต้องสมเพชตัวเองละเลงขม
เจ็บซ้ำซากจากรักหักระบม
สุขไม่สมตรมแทรกแลกน้ำตา.

"บ้านริมโขง"

[สมนึก นพ]

สกุณา โผผิน บินที่หมาย
แม้ร่างกาย แรงอ่อน ร่อนถลา
ข้ามทะเล แอ่งใหญ่ มหึมา
ต้องผวา หลายครั้ง ฝั่งไม่มี

เสียงเจื้อยแจ้ว ขานรับ มุ่งกลับทิศ
คงไม่ผิด แล้วหนา มาทางนี่
แต่ร่างกาย เมื่อยล้า มาสิ้นดี
จบชีวี ลงแน่ แม้ห่วงใย

วอนโลมา ประสบ พบร่างข้า
กรุณา สักครั้ง หวังได้ไหม
ช่วยนำพา ถึงฝั่ง ยังห่างไกล
ส่งศพให้ นกน้อย รอคอยนาน

เพื่อรู้ว่า ได้มา จะหาเจ้า
ที่ยังเฝ้า ส่งเสียง สำเนียงหวาน
มีเพียงซาก นั่นหนา มาพบพาน
ตามสาบาน ไม่ห่าง ไม่ร้างกัน.

ด.ช. นพ

[เมฆา...]

!..สกุณา..!


...สกุณา เจ้าโผ ไปโผล่ไหน
ที่แห่งใด ดึงด้น เจ้าค้นหา
หรือเจ้าบิน ตามใจ ในนภา
ท่องโลกา ฟ้ากว้าง อย่างเสรี

เคยเหนื่อยล้า หน้าหลัง กังวลไหม
ยามที่ปีก โบกไกว ไกลถิ่นที่
ห่างรวงรัง แรมรอน ร่อนทวี
ตราบชีวี เจ้าร้าง หรืออย่างไร

เฝ้ามองดู อยู่เพลิน เกินหยุดคิด
หากชีวิต ข้าเป็น เช่นเจ้าได้
ข้าจะโบก โบยบิน สู่ถิ่นไกล
ที่รวมไว้ ซึ่งรัก จักแน่นอน

เพื่อหวังพบ สบตา เพรียกหาฝัน
อันคงมั่น มิคลาย เกินถ่ายถอน
จะหลับตา หนุนตัก พักกายจร
คู่งามงอน ของข้า ที่ลาเลือน

หากเจ้ารู้ ใจข้า เมตตาหน่อย
ขอฝากคำ นำถ้อย สร้อยเสมือน
คล้องขวัญคู่ อยู่เหย้า ที่เฝ้าเรือน
ให้ย้ำเตือน คำมั่น เคยสัญญา

...แม้นคิดถึง คนึงรัก สักปานไหน
ก็ยังหวัง พลังใจ ใคร่ห่วงหา
จากคนไกล ฤทัยรัก ปักชีวา
โปรดเถอะเจ้า สกุณา ช่วยข้าที....


***เมฆา...***