เมื่อเธอเองก็ยังเหมือนเก่า
ยังจ่อมจมอยู่กับเงา ของความห่วงหา
เมื่อเขายังเป็นเขายังอยู่ที่เก่าในเงาตา
คล้ายมายืนย้ำว่า. . .ความห่วงหายังเต็มหัวใจ
เมื่อเธอยังเป็นเธอ
คนที่ยอมพบเจอเพียงความหวั่นไหว
เมื่อเราก็เหมือนกัน. .ที่ยังจำคืนวันที่ห่างไกล
ไม่สามารถหยุดและเริ่มอะไรใหม่ใหม่เสียที
ฉันก็หัวใจเดียวกัน
เฝ้าซึมซับเพียงคืนวันเมื่อก่อนนี้
ตลอดกาลที่ผ่านมาฉันก็ยังอ่อนล้าทุกนาที
ไม่เคยลืมเธอได้เลยคนดี. . .ทุกครั้งที่เห็นเค้กวนิลา^ ^
ปล.รอบหน้าจะจัดรสส้มตามที่ขอนะครับ
ปล2วรรค2^ ^ โห้ยพิมพ์ไม่ทันพี่เอมT T
ยังจ่อมจมอยู่กับเงา ของความห่วงหา
เมื่อเขายังเป็นเขายังอยู่ที่เก่าในเงาตา
คล้ายมายืนย้ำว่า. . .ความห่วงหายังเต็มหัวใจ
เมื่อเธอยังเป็นเธอ
คนที่ยอมพบเจอเพียงความหวั่นไหว
เมื่อเราก็เหมือนกัน. .ที่ยังจำคืนวันที่ห่างไกล
ไม่สามารถหยุดและเริ่มอะไรใหม่ใหม่เสียที
ฉันก็หัวใจเดียวกัน
เฝ้าซึมซับเพียงคืนวันเมื่อก่อนนี้
ตลอดกาลที่ผ่านมาฉันก็ยังอ่อนล้าทุกนาที
ไม่เคยลืมเธอได้เลยคนดี. . .ทุกครั้งที่เห็นเค้กวนิลา^ ^
ปล.รอบหน้าจะจัดรสส้มตามที่ขอนะครับ
ปล2วรรค2^ ^ โห้ยพิมพ์ไม่ทันพี่เอมT T
เป็นแบบนี้ทุกที
พอแผลกำลังจะหายดี...ก็มาทำให้โหยหา
ปากก็บอกต้องตัดใจ...แต่ทำไมเพียงสบตา
ก็แทบละลายอยู่ตรงหน้า...ทุกคราไป
อาจเพราะภาพคืนวันเก่า..เก่า
ยังคงกรุ่นความเป็นเรา...ให้หวั่นไหว
เพราะเส้นบาง..บาง..ที่เรียกว่า เยื่อใย
มันไม่ยอมขาดไป..พร้อมคำลา
จึงหลงเหลือเป็นริ้วรอยจาง..จาง
ในความหวังอันเลือนลาง...ลึก..ลึก..ว่า
คงมีสักวัน...ที่เธอจะกลับมา
เพื่อเช็ดคราบน้ำตา...ให้แก่กัน
ฉันคงหวังมากเกินไปใช่ใหม
การพยายามตัดใจ...จึงทั้งไหวและหวั่น
เห็นเค้กร้านเดิมทีไร...เหมือนคล้าย ๆ ยังรอวัน
ที่บางคนชอบถือมาฝากฉัน...พร้อมบอกว่ารักมั่น..ไม่เปลี่ยนแปลง
พอแผลกำลังจะหายดี...ก็มาทำให้โหยหา
ปากก็บอกต้องตัดใจ...แต่ทำไมเพียงสบตา
ก็แทบละลายอยู่ตรงหน้า...ทุกคราไป
อาจเพราะภาพคืนวันเก่า..เก่า
ยังคงกรุ่นความเป็นเรา...ให้หวั่นไหว
เพราะเส้นบาง..บาง..ที่เรียกว่า เยื่อใย
มันไม่ยอมขาดไป..พร้อมคำลา
จึงหลงเหลือเป็นริ้วรอยจาง..จาง
ในความหวังอันเลือนลาง...ลึก..ลึก..ว่า
คงมีสักวัน...ที่เธอจะกลับมา
เพื่อเช็ดคราบน้ำตา...ให้แก่กัน
ฉันคงหวังมากเกินไปใช่ใหม
การพยายามตัดใจ...จึงทั้งไหวและหวั่น
เห็นเค้กร้านเดิมทีไร...เหมือนคล้าย ๆ ยังรอวัน
ที่บางคนชอบถือมาฝากฉัน...พร้อมบอกว่ารักมั่น..ไม่เปลี่ยนแปลง
เอ-มิ-กา
ก็ยังคงรักมั่นอยู่เหมือนเดิม
ตั้งแต่ที่ความเป็นเราเริ่มเหี่ยวแห้ง
ผิดพลาดครั้งนั้น เพียงเพราะฉันมัวคิดระแวง
สุดท้ายกลับแทบหมดแรง. .จะหายใจ
ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังเหมือนเก่า
ของเธอยังเรียงอย่างเหงาเหงาไม่ไปไหน
รูปที่เขียนคู่กัน ยังแขวนอยู่แบบนั้นที่ข้างบันได
ความเป็นเธอยังเก็บเอาไว้ เก็บอยู่ในความทรงจำ
แล้วทนอยู่อย่างอ้างว้าง
เผื่อระยะความห่างที่แสนเจ็บช้ำ
จะลบเลือนทุกร่องรอยที่ด่างพล้อยของการกระทำ
แต่บนโลกที่แสนมืดดำ. .ทุกค่ำคืนยังตอกย้ำ. .ไม่อาจตัดใจ
ตั้งแต่ที่ความเป็นเราเริ่มเหี่ยวแห้ง
ผิดพลาดครั้งนั้น เพียงเพราะฉันมัวคิดระแวง
สุดท้ายกลับแทบหมดแรง. .จะหายใจ
ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังเหมือนเก่า
ของเธอยังเรียงอย่างเหงาเหงาไม่ไปไหน
รูปที่เขียนคู่กัน ยังแขวนอยู่แบบนั้นที่ข้างบันได
ความเป็นเธอยังเก็บเอาไว้ เก็บอยู่ในความทรงจำ
แล้วทนอยู่อย่างอ้างว้าง
เผื่อระยะความห่างที่แสนเจ็บช้ำ
จะลบเลือนทุกร่องรอยที่ด่างพล้อยของการกระทำ
แต่บนโลกที่แสนมืดดำ. .ทุกค่ำคืนยังตอกย้ำ. .ไม่อาจตัดใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
