ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[jt]

แสงตะวัน หันส่อง จากท้องฟ้า
หมู่เมฆา มาคั่น  ไม่หวั่นไหว
ให้เราผอง มองเห็น เป็นเช่นไร
แล้วเหตุใด ไม่ถึง ซึ่งใจคน

[จ้อง เจรียงคำ]

ทะมึนเมฆมืดหมุนพิรุณหลั่ง
สิ้นโกรธาบ้าคลั่ง..แต่หลังฝน
ยังแจ่มแสงแจ้งภพนภดล
เคยอุระ นฤมลไหมหม่นคลาย

อดีตใดใจเอ๋ยน้องเคยพลาด
ไยหนอฤทธิ์พิศวาสมิขาดสาย
จักให้เจ็บเหน็บจนกมลตาย
ถึงจักหมายหายทนจากมลทิน

แม้นแสงสูรย์กูลเกื้อกี่เมื่อก็
จักเพียรก่อทอส่องทั่วท้องถิ่น
แสงแห่งรัก ภักดีสุดชีวิน
จากดวงจินต์จักส่อง..สู้หมองคล้ำ

แสงตะวันหันส่องจากท้องฟ้า
ดาวประชันจันทราเวลาค่ำ
ม่านเมฆในใจนี้ผืนสีดำ
คลี่คลายช้ำเสียน้องอย่าหมองนาน

[ข้าน้อยขอฝากตัว]

มหรรณพแปรปรวนทวนกระแส
วายุแปรเปลี่ยนแปลงตามวิสัย
ตะวันเดือนเลือนลับสลับไป
มีหรือใจที่จะตรงคงเส้นวา
จากวันก่อนสัญญาว่าวันนี้
ยังคงรักภักดีสิเน่หา
แม้วันคืนหมุนเวียนเปลี่ยนเวลา
คำสัญญายึดมั่นไม่เสื่อมคลาย
แต่วันนี้หันมองไปรอบตัว
เห็นเพียงแต่แสงสลัวสร่างสลาย
สัมผัสได้เพียงน้ำใสที่พร่างพราย
หยดไหลรินเป็นสาย...จากนัยน์ตา

[กระรอกขาว]

ดังแสงแสดส่องฟ้าให้ฟ้าใส    มาเปรียบดังชั่งใจในคนหรือ
หากเปรียบได้ใจคนไม่พ้นคือ   ความมืดหรือราตรีที่ทมิฬ
เพราะมีแสงส่องเย็นจึงเห็นได้   ดีหรือร้ายออกแสดงเพราะแสงศิลป์
แต่มืดบอดแสงดับจับมลทิน    พินิจจินต์ไม่อาจทักใด้สักครา
ใจคนนั้นปลิ้นปล้อนกะล่อนหลอก   ให้อกยอกบอกเท็จเป็นมุสา
แม้มองเปลือกรู้ได้ด้วยนัยน์ตา    ไม่อาจหาสิ่งใดมองใจคน

กระรอกขาว
^_____^
 

[สะเลเต]

แบคทีเรียเล็กนั้นฉันดูได้
ทั้งดาวไถใช้กล้องส่องยังเห็น
ใจคนเล่าลึกล้ำแสนลำเค็ญ
คงค่อยเป็นค่อยไปดูใจคน

นับประสาอะไรกับใจเขา
หัวใจเราบางครั้งยังสับสน
พบสิ่งยั่วหยอกเอินเพลินหลงกล
ก็วกวนเวียนไปไร้แน่นอน

--- สะเรเต ---

[อัศจรรย์จิต]

คงไม่อาจคาดเดาได้เข้าลึก
ได้เพียงตรึกตรรกะประมวลผล
ถูกเกินครึ่งซึ่งใจไม่กังวล
แม้ผิดปนอยู่บ้างช่างประไร

เพราะรู้มากจากสุขอาจทุกข์เข็ญ
หลายประเด็นเค้นหามาแก้ไข
อาจเป็นเพลิงลุกลามจงถามใจ
ว่าเราได้มากน้อยค่อยอยากรู้