"บ้าก็บ้าวะ"
นางเยื้องกราย ร่ายรำ ยิ้มฉ่ำหวาน
แลละลาน ผ่านตา หน้าพยัก
กรีดนิ้วชี้ จี้อก แตะผกผลัก
กระทุ้งทัก ชักเท้า เร้ารีบราง
ชบาแดง แจงจัด ทัดสองหู
ออกรำคู่ ตุนาหงัน ก่อนพลันสาง
หัตถ์จับกร ซ้อนหลัง รั้งเอวนาง
ตะแคงข้าง ย่างหน้า ขวาซ้ายซอย
มโหรี ปี่กลอง ฆ้องจังหวะ
โมงเท่งป๊ะ ฉะฉับ กรับฉิ่งฉอย
พิณโตดต่ง วงพาทย์ ระนาดลอย
ประโคมคอย ทอยร่าง หว่างเมฆี
ราตรีเพลิน เนิ่นนาน สราญสุข
ยินเสียงปลุก ลุกด่วน ดังถ้วนถี่
ภาพทั้งหลาย หายไป ในทันที
องค์รพีฯ ลืมตา รับยากิน
หมอจ๋า...กินยาอีกแย้วเหยอ...
ไข้ชาย...รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
