...เรือนงาม...หลังเก่า...
ซ่อนตัวอยู่ในเงาก่อนเขตป่าเขา...จะเริ่ม
บางอย่างช่างคุ้นตา...เหมือนมีบางอย่างหมุนกลับมา...ที่เดิม..
ฉันเดินผ่านกิ่งไม้รกร้างแต่งเติม...ความรู้รู้สึกดี-ดีกลับยิ่งเพิ่ม...ที่หัวใจ
...ที่ระเบียงมีเก้าอี้หวายจัดวาง..
และตรงโต๊ะไม้เล็ก-เล็กข้าง-ข้าง...มีสมุดสีแดงเล่มบาง...วางไว้
จ้องมองยิ่งคุ้นตา...และรู้สึกเหมือนกับว่า...คุ้นใจ
เอื้อมคว้าเอาไว้...และหนึ่งกลีบดอกไม้...ร่วงพลัน..
...ปาริชาติหอม...ยวนใจ...
ทุกสิ่งทุกอย่างยิ่งหลั่งไหล...เหมือนกลับไปวันนั้น
หนึ่งคนจรดปากกา...บอกเล่าความห่วงหา...ให้กัน
หากหนึ่งคนกลับพ้นผ่าน...หลับไหลไปชั่วกาล...ก่อนอีกคน
...สมุด...นัดภพ...
ฉันร้องไห้กับตอนจบ...ที่ผ่านพ้น..
รับรู้แล้วว่า...ไยหัวใจจึงเฝ้ามองหา...ใครอีกคน
เมื่อทุกห้องใจยังร้อยรัดด้วยรักล้น...จึ่งหมดสายตาจะสน...มองใคร..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
