.jpg)
ร่า่งเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า แสนสาหัส
สองมือกวัด ไกวแกว่ง แรงถดหนี
เกิดเจ็บปวด รวดร้าว หนาวอินทรีย์
ตะคริวบี้ ไหล่หลัง เหงื่อพรั่งพรู
ยืนพิงเสา เร่าร้อน อ่อนสะท้าน
เซซมซาน กำสรด หน้าหดหู่
ถลาล้ม จมจุก ขนลุกฟู
หมดท่าสู้ หัวส่าย น้ำลายจาง
เสียงแผ่วเบา เข่าชัน อัดอั้นจิต
พอฉุกคิด สักน้อย เริ่มถอยห่าง
ใคร่อาเจียน เวียนพรั่น สรรพางค์
ปากกาค้าง ว่างกลอน อักษรไทย
บังคับกิน ลิ้นชา หารู้รส
จิบน้ำซด หวานเต็ม เค็มไฉน
เผ็ดหรือกร่อย อร่อยมัน ขมฉันใด
กลืนลงไป หมดสิ้น ก่อนรินยา
หายใจฝืด อึดอัด คัดจมูก
สูดดังถูก หยูกเยียว เย็นเสียวซ่า
จะเหม็นหอม ดอมดม ประสมทา
สิบวันกว่า ไม่รู้กลิ่น ประทิ่นเลย
ยามเจ็บไข้ ได้ป่วย ช่วยรู้คิด
ว่าทำผิด เยี่ยงไร บ้างไหมเอ่ย
ขอลบล้าง สร้างงาม ตามชดเชย
ก่อนร่างเกย ฝังกลบ ซบกับดิน
รพีกาญจน์ 59
หายวัน หายคืน ยืนสง่า
ซู่ซ่า พร้อมรบ มิจบสิ้น
ไอ้ที่ หดหู่ เหมือนงูดิน
พลันเท่า คชินทร์ น่ายินดี
แข็ง(แรง)เช้า แข็งเย็น ไม่เว้นวรรค
ประจักษ์ ชัดเจน เป็นศักดิ์ศรี
สร่างโศก โรคภัย อย่าได้มี
แต่นี้ ลุยงาน สำราญเทอญ
สุนทรวิทย์
ซู่ซ่า พร้อมรบ มิจบสิ้น
ไอ้ที่ หดหู่ เหมือนงูดิน
พลันเท่า คชินทร์ น่ายินดี
แข็ง(แรง)เช้า แข็งเย็น ไม่เว้นวรรค
ประจักษ์ ชัดเจน เป็นศักดิ์ศรี
สร่างโศก โรคภัย อย่าได้มี
แต่นี้ ลุยงาน สำราญเทอญ
สุนทรวิทย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
