ปลงเสียเถิดนะป้อ จำเนียร
ปล่อยให้กินจนอาเจียน จุกจ้อง
กะปูดคงคลายเหียน บินต่อ ไปนา
นอนให้เขาจับต้อง บ่ร้องบ่รำ
เวรกรรมกะปูดน้อย จริงจริง
พานพบแต่แม่ญิง ใจ่ฮ้าย (ผู้หญิงใจร้าย)
จึ่งต้องนอนบ่ติงคิง รอสับ
เธอเงื้อมีดฮ้องว้าย ต่ายแล้วบ่เหลือ
ไพร พนาวัลย์
โปรดอ่านสำเนียงอู้กำเมือง เด้อครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
