ขวานทองร้องทุกข์ บทที่ ๓ “ปืนครองเมือง”

สถิติปริหน้าแหกแตกแยกยับ
จัดอันดับยิงกันตายอยู่ที่สาม
เมืองยิ้มง่ายขายขี้หน้าน่าประณาม
เมืองสยามแดนพุทโธโอ่บาปบุญ

สองหมื่นกว่าต่อปีที่เป็นผี
สิ้นฤดีด้วยลูกปืนลูกกระสุน
บ้างเป็นเหยื่ออารมณ์เหยื่อใจจุล
บ้างนายทุนสะสางก้างขวางคอ

ผลประโยชน์ขัดกันก็สั่งยิง
แย่งผู้หญิงก็ลั่นไกใจเหลือขอ
แย่งจอดรถก็กดเปรี้ยงจึงเพียงพอ
ใครแข็งข้อก็ขึ้นลำนำลงโลง

กี่คนกล้าถูกส่องต้องเป็นผี
กี่คนดีพลีกายต้องตายโหง
กี่คนเยี่ยมเปี่ยมยศหมดชั่วโมง
กี่ไข้โป้งจากไข้ใจไร้ควบคุม

คนถือปืนคือถือดีมีอำนาจ
คือถือธาตุอาชญาอาฆาตสุม
คือถือโกรธโฉดเขลาเข้าเร้ารุม
คือผู้กุมอัตตาบ้าประจัญ


กฎหมายปืนมีไว้ใช้บังหน้า
เพื่อขายค้าอาวุธโฉดโทษมหันต์
ทำเมืองไทยเป็นเมืองโหดจนโจษจัน
ทำทุกวันบนขวานทองนองเลือดแดง

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์