สะเทือนใจ เล็กน้อย เป็นรอยช้ำ
ถลากถลำ ปานปักษี ที่แตกฝูง
เป็นไปเอง หาใช่ ใครชักจูง
คำจรูง ทั้งหลาย ไร้มนตรา
ด้วยรู้สึก อ้างว้าง ยามห่างเพื่อน
จึงเอ่ยเอื้อน ตัดพ้อ ต่อปัญหา
ตามวิสัย ผู้เฒ่า เก่าชรา
อย่าถือสา พักเดียว เดี๋ยวก็ดี
สุนทรวิทย์
ถลากถลำ ปานปักษี ที่แตกฝูง
เป็นไปเอง หาใช่ ใครชักจูง
คำจรูง ทั้งหลาย ไร้มนตรา
ด้วยรู้สึก อ้างว้าง ยามห่างเพื่อน
จึงเอ่ยเอื้อน ตัดพ้อ ต่อปัญหา
ตามวิสัย ผู้เฒ่า เก่าชรา
อย่าถือสา พักเดียว เดี๋ยวก็ดี
สุนทรวิทย์
ไม่ต้องห่วง หรอกพี่ น้องนี้อยู่
จะเป็นคู่ ต่อกลอน วอนอย่าหนี
อาจมาบ้าง หยุดบ้าง เพราะบางที
มีภาระ ต้องรี่ ปรี่ไปทำ
ถ้าแม้นว่าง วันใด จักไปหา
อย่าพึ่งลา จากไกล ให้ชอกช้ำ
ขอต่อกลอน วอนว่า อย่าระกำ
น้องมิใจ ดำดอก บอกให้รู้
พี่บูรพา เขานั้น ยังอยู่ได้
อย่าหวั่นไหว ฤทัย ให้อดสู
เงียบเหงาหน่อย แต่ยัง มานั่งดู
ยิ่งหดหู่ ไร้คู่ สู้ต่อไป
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
