ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตะวันฉาย]

…คำขอสุดท้าย…



…ใต้แสงจันทร์ฉันมองอย่างโดดเดี่ยว
ปล่อยใจเกี่ยวความเหงาเข้าเต็มที่
พันเรื่องราวข่าวใครในราตรี
ยึดฤดีนำผูกปลูกมิเลือน

…น้ำตาเล่นแก้มนางวางเป็นสาย
ไยพระพายมิปัดพัดให้เลื่อน
ปล่อยน้ำไหลนองหน้าเข้ามาเตือน
ไม่อาจเคลื่อนไปที่ใดหรือไรกัน

…จึงเทียวรดหลั่งรินกลิ่นพักตร์หมอง
ตอบสนองหทัยอยู่ไม่แปรผัน
เดือนเลื่อนคล้อยลอยเด่นเซ่นคืนวัน
จ้องมองจันทร์อ้อนวอนเข้า…ขอเขาคืน

…คำสัญญาที่ให้มาไกลลับ
ฉันสดับรู้แจ้งแสนขมขื่น
กาลเวลาลบคำนำมายืน
มิอาจฝืนอยู่ต่อท้อแล้วใจ

…กี่ปีเล่าที่เราก้าวร่วมนับหนึ่ง
ร้อยฝันซึ่งพันมั่นพลันหวั่นไหว
เธอปล่อยฉันเผชิญหน้าคำว่าไกล
เหลืออาลัยฝากทรวงดวงชีวัน

…เป็นคำขอท้ายสุดขอฉุดยื้อ
ใช่อาจรื้อเรื่องเราเฝ้าผูกฝัน
ขอสบตาก่อนจากฝากให้กัน
ขอกอดฉันก่อนลาสักนาที…


…มิอาจขอให้ซับ…น้ำตา…ที่บ้าคลั่ง
เป็นธารสั่งจากใจไกลแล้วที่
สู่อ้อมกอดคนใหม่ในราตรี
สวมพรอดพี่แทนฉัน…ไร้วันเรา…

….ร่องรอยลึกบาดใจมิได้ขาด
ฉันขอหยาดน้ำกรวดบทสวดเผา
นับจากนี้หมดสิ้นถิ่นรักเนา
แม้แต่เงาก็อย่าเหลือไว้เผื่อมอง…

…ทุกถ้อยคำสัญญาฝากลมหนาว
ร้อยเรื่องราวตีแผ่เป็นแผลหนอง
ลบอดีตลาแล้วอย่าแคล้วลอง
เล่นทำนองเพลงครวญ…ให้หวนคืน…


"ตะวันฉาย"
๒๙  พฤศจิกายน  ๒๕๕๓



ปล….การอกหัก มันยืนยาวตราบที่เราต้องการให้มันอยู่กับเรา…
และบาดความรู้สึกของเราให้เจ็บลึกเท่าที่เราจะยอมให้บาด…แต่ที่สำคัญที่สุด
คือว่า  มันไม่ใช่จะพ้นจากสภาวะอกหักยังไง
แต่มันอยู่ที่ว่า…เราเรียนรู้จากมันได้แค่ไหน…ต่างหาก…
(ขอบคุณ ข้อความดีๆจาก www.teenee.com)

[ฉันเอง]

คำขอสุดท้าย


ยินเพลงเหงาก่อนร่วมฟังครั้งกระนั้น

มันพลิกผันต้องมาฟังอีกครั้งหนา

แต่ครั้งนี้มันโดดเดี่ยวเรี่ยวโรยรา

แค่ได้ยินเจ้าน้ำตาไหลเป็นทาง


ไม่เคยคิดว่าจะเหงาดั่งเพลงนั่น

และคิดว่าไม่มีวันขาดเคียงข้าง

แต่วันนี้เราต้องเดินคนละทาง

ทางแยกห่างเหินไปไม่ย้อนมา


โปรดเถิดหนาคนดีขอสักครั้ง

มาร่วมฟังเพลงรักเราฉันเฝ้าหา

ร่วมดื่มด่ำรักสองเราอีกสักครา

ขอค่ำนี้ฝังตรึงตราแล้วค่อย..ไป



ฉันเอง..

[เมฆา...]

  ...วลีฝากลม..ก่อนจมหาย...

...ลมอ่อนอ่อน ย้อนโบก ดอกโศกร่วง
เหมือนสิ้นบ่วง ห่วงอิง จึงทิ้งก้าน
ลอยละล่อง ต้องลม จมลำธาร
ไปตามกาล แห่งกรรม นำชะตา

...เหมือนสิ้นเยื่อ ขาดใย  ง่ายดายนัก
อยากรู้จัก เหลือใจ ในบุปผา
ที่เคยบาน เปล่งปลั่ง ดั่งสุดา
ไยอำลา ได้ลง จงบอกที

...เพราะตัวเรา เศร้าหม่น เกินทนเจ็บ
ด้วยแผลเหน็บ ติดจุก ทุกวันวี่
ตัดอาลัย  ในทรวง ห้วงฤดี
ไม่ยอมขาด เสียนี่ นี้กระไร

...ได้แต่นั่ง ฟังลม พรมข้างหู
กอดเข่าคู้ อยู่หยัน จนหวั่นไหว
ภาพแห่งรัก ครั้งก่อน ย้อนทรวงใน
ปั่นป่วนใจ ยิ่งนัก รักเพพัง

...พยายาม ห้ามจิต อย่าคิดถึง
แต่เหมือนดึง จิตหวน รัญจวนหวัง
ว่ายิ่งห้าม เหมือนยุ ระอุจัง
เกินจะหลั่ง แล้วหนา น้ำตาเรา

...หากว่าลม สงสาร มานดวงนี้
โปรดช่วยที วลีหนึ่ง ฝากถึงเขา
ว่ายังรัก แน่แน่ว แม้แผ่วเบา
จากคนเก่า ที่จม หล่ม..น้ำตา….


***เมฆา...***