ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ช่วงเวลาแห่งความอ้างว้าง
ยังทำให้สมุดบันทึกหน้ากลางมีรอยไหว
มีน้ำตา มีรอยปากกา ความร้าวใจ
เป็นตัวระบายทุกความหม่นไหม้ในคืนวัน

แต่กับความรักที่ว่างเปล่า
ไม่มีเรา..ไม่มีเขา  ไม่มีใครทั้งนั้น
หน้ากระดาษหัวใจ ไม่มีเรื่องใดมาเกี่ยวพัน
แล้วจะต่างอะไรกัน กับคนที่อยู่ไปวัน ๆ...รอการหยุดหายใจ

ในวันที่หัวใจคล้ายว่างเปล่า
ความเศร้าความเหงาโถมเข้าหา
แม้วันนี้ไม่มีหยดน้ำตา
แต่ก็ยอมรับว่าเหนื่อยหัวใจ
เมื่อความหวังช่างว่างเปล่า
อ้างว้างเงียบเหงาเศร้าแค่ไหน
น้ำตาไม่ได้ไหลออกมาแต่ตกใน
กัดกร่อนหัวใจจนผุพัง

ฝนตกปอย ปอย
เหมือนน้ำตาที่ทิ้งรอยไว้บนหน้า
บานหน้าต่างมีน้ำฝนร่วงหล่นมา
เหมือนหยดน้ำตาที่ร่วงจากใจ

ยิ่งดึก ยิ่งสับสน
หัวใจคนยิ่งหวั่นไหว
ปวดร้าว เหน็บหนาวใจ
ยามไม่มีใคร คอยดูแล

คล้าย คล้าย ไม่มีที่ให้ใจอยู่
และไม่รู้จะอยู่ ได้ตรงไหน
ไม่มีเลยที่ให้ฉันแอบอิงใจ
ชีวานั้นยังยืนหยัดได้ แต่หัวใจไร้สิ้นแรง

[color=cornflowerblue]อ้างว้างและ ว่างเปล่าเปลี่ยว
อยู่คนเดียว มันเดียวดาย
อยากมีใคร  อยู่ข้างกาย
ไม่อ้างว้าง  ว่างเปล่าใจ[/color]