Re: ~@ ดั่งม่านมัว @~

เหมือนรอยจางกลางใจ ของใครหนึ่ง
เหมือนทรงจำ ก้นบึ้ง ซึ่งเลือนหนี
เหมือนความแห้ง เหือดหาย สายนที
เหมือนไม่มี ใยเยื่อ เหลือให้กัน

เหมือนหมอกยัง บังไว้ จึงไม่เห็น
เหมือนดั่งเป็น ภาพเลือน เยือนยามฝัน
เหมือนเช่นใจ ห่างเหิน เมินสัมพันธ์
เหมือนกับจันทร์ ข้างแรม ไร้แจ่มนวล

เหมือนดั่งม่าน กั้นบัง ทุกอย่างลับ
เหมือนไม่กลับ ดับไป สุดไห้หวน
เหมือนลาร้าง จางสิ้น กลิ่นไออวล
เหมือนไม่ทวน คำมั่น เคยสัญญา

เหมือนลืมแล้ว แก้วใจ ในวันก่อน
เหมือนวิหคลาคอน ไม่ย้อนหา
เหมือนสิ้นรัก อาลัย จึงไกลลา
เหมือนไม่คิด ห่วงหา เช่นคราเคย

เหมือนมีสิ่งใดแทรก แยกเราออก
เหมือนเย้าหยอก หลอกกัน จึงหวั่นเผย
เหมือนไม่รัก หักลา ไม่มาเชย
เหมือนลืมเลย เอ่ยพร่ำ ทุกคำคอย

เหมือนสิ้นแล้ว ทุกสิ่ง อ้างอิงสม
เหมือนเช่นลม พัดนำ ทำเหงาหงอย
เหมือนมีใคร ยวนเย้า เฝ้าสำออย
เหมือนเมฆลอย หล่นผ่าน ดั่งม่านมัว

“สุนันยา

คล้ายรำพันวันนี้มีประสงค์
คล้ายรำพันนั้นคงหลงสลัว
คล้ายรำพันมั่นหมายคลายลงตัว
คล้ายรำพันนั้นกลั้วตัวระทม

เลยเรียงร่ายหลายบททดสอบรัก
เลยเรียงร่ายหมายหลักปักสุขสม
เลยเรียงร่ายหมายฟื้นคืนนิยม
เลยเรียงร่ายหมายข่มปมกมล

หลายเรื่องราวสาวกลับนับไม่ถ้วน
หลายเรื่องราวกล่าวทวนล้วนหมองหม่น
หลายเรื่องราวคราวนี้ที่ นฤมล
หลายเรื่องราวยาวจนล้นปลายทาง

จึงเหมือนม่านบานหม่นปนมามั่ว
จึงเหมือนม่านบานสลัวตัวขัดขวาง
จึงเหมือนม่านต้านแสงแฝงเลือนราง
จึงเหมือนม่านสานค้างห่างคนชม

ต้องหมองหม่นทนฝืนกลืนความเศร้า
ต้องหมองหม่นทนเฝ้าเล่ารอยขม
ต้องหมองหม่นข้นแค้นแสนตรอมตรม
ต้องหมองหม่นบนปมล้มคลุกคลาน

เถิดอย่าหวังฝั่งฝันนั้นมีสุข
เถิดอย่าหวังยังรุกสุขสมาน
เถิดอย่าหวังดั่งเห็นเช่นวันวาน
เถิดอย่าหวังครั้งก่อนกาล..ม่านมันมัว..

"บ้านริมโขง"

๒๕ เมษายน ๒๕๕๕