ลืมเสียเถิดความหลังที่ฝังจิต
ลืมเสียเถิดความผิดจากพิษแผล
ตั้งต้นใหม่ในฝันวันท้อแท้
ตั้งต้นแผ่เมตตาไม่อาวรณ์
เพราะรักมากหวังมากจึงยากยิ่ง
เพราะรักจริงถูกซิวจนปลิวว่อน
เขาจึงฝากแผลใจแล้วไกลคอน
เขาจึงฝากรักซ้อนไว้นอนเคียง
คงมิได้สร้างบุญเป็นทุนต่อ
รักที่ก่อกลับกลายเป็นหลายเสี่ยง
ฝากไว้ต่างรอยแผลแค่มองเมียง
โปรดจงเอียงคอมาหาคนคอย
ลืมเสียเถิดรอยแผลที่แพ้พ่าย
ยามเดียวดายปรายตามาตอบถ้อย
อาจจะพบบุพเพดั่งเปลลอย
ขอเนื้อกลอยกลมเกลียวอกเดียวกัน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
