เมื่อสุริยาลาฟ้า. .กลางกรุง

นกจากพยูงกลับสิ้นทุกถิ่นฐาน

ดวงจันทรามาสลับกับห้วงกาล

เป็นดุจม่านผ่านปิดสนิทเนา

ดวงดาวคล้อยลอยเคลื่อนดุจเตือนย้ำ

เพลงลำนำเริ่มสดับขับความเหงา

วิเวกว้างกลางไพรใส่แสงเงา

หิ่งห้อยเข้าเย้ายวนชวนชมไพร

จึงถักร้อยถ้อยสานแห่งงานกลอน

เป็นอักษรวรกล่าวเอาไว้ให้

"กวีบ้านนอก" ออกเร่เห่กล่อมไกว

ประดับไพรให้ฟากฝั่งคงกังวาล

ทุกท่วงถ้อยน้อยใหญ่ในทิวป่า

ดวงจันทรามาช่วยรับแลขับขาน

จะฝากฟ้าประดับไว้ให้ยาวนาน

แม้ไม่หวานเท่าเหล่าพี่ "กวีเมือง"