เขามาเหมือนพายุ
เขาปะทุเหมือนบั้งไฟ
ออดอ้อนพิรี้พิไร
แล้วจากไปดั่งสายลม
โหมกระหน่ำจนผิวเจ็บ
คล้อยลูกเห็บหล่นทับถม
ฉ่ำชื่นจนกลืนกลม
โลกถล่มไหวสะเทือน
แล้วคราวที่ห่างหาย
คล้ายน้ำลายที่เปรอะเปื้อน
ไม่แลเพราะแชเชือน
หรือบิดเบือนเพราะไม่จริง
กี่ครั้งที่ว่างเปล่า
ต้องปวดร้าวโอ้อกหญิง
คิดไปคล้ายคล้ายลิง
ไยต้องวิ่งคอยติดตาม
หยุดเถิดหัวใจแกร่ง
เพราะไร้แรงจะไต่ถาม
ปล่อยให้เป็นไปตาม
กระแสชลที่วนเวียน
ถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่าง
จะปล่อยวางจากบังเหียน
วิบไหวคล้ายเปลวเทียน
ต้องดับเหี้ยนเพราะแรงลม
สะสมก็สมสั่ง
ขุดหลุมฝังความขื่นขม
เก็บงำความระทม
ซุกในซอกมิบอกใคร.....
โอ๊ะ.... รูปของประภาคารใหญ่โตมากมาย จะลด size ได้ไงคะ...ขอบคุณค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
