ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีพเนจร]

ส่งสำเนียงเสียงบอกว่าคนเร่...
คนพเนจรร่อนไร้จุดหมาย
ไร้วิชาความรู้อยู่คู่กาย
ลมที่หายใจอยู่ดูโรยรา...

คนเร่เอ๋ยคนเร่น่าสงสาร
เขามองผ่านไม่สนสักนิดหนา
เพียงคนจรไหนเลยคู่สกุณา
ดั่งหงส์ฟ้าที่สวยเด่นในพงพี

ลมหายใจสุดท้ายในชีวิต...
ขอลิขิตอักษรตามใจนี้
ใช้โลหิตแทนน้ำหมึกที่ข้ามี
ใช้นิ้วชี้แทนปากกาเขียนกาพย์กลอน

ข้ามิใช่"กวีเอก"อย่างใครเขา
มิเทียบเงาชั้นครูที่เขาสอน
เพียงเขียนจากความคิดของคนจร
ที่เร่ร่อนหลากหลายถิ่น...แดนกวี

[ปางสีฝุ่น]

ประหนึ่งคือ..น้ำคำ..วเนจร
เว้าวอน..ด้วยใจ..ไหวความหวัง
ว้าง, เปลี่ยว, เดี่ยว, เหงา, เศร้า, ลำพัง
หากแต่ยัง..จารึก..หยาดหมึกกวี...ฯฯ

[ปาระ]

เสียงจากคนร่อนเร่ไร้จุดหมาย

คงไม่คลายความทุกข์ของใครได้

พเนจรเร่ร่อนตะลอนไป

วอนขอใครเห็นใจบางสักคน

[สายลมสีขาว]

ประหนึ่งถ้อย ร้อยคำ ลำนำเขียน
เหมือนสายลม พัดเวียน เพียรมาถึง
อาจไม่งาม เหมือนทิพย์น้ำ ซึ่งตารตรึง
เพียงอนึ่ง ลมพัด ให้พักใจ

ไม่เก่งเทียบ ครูคน บนชั้นสูง
อนึ่งยูง รำแพน แทนสดใส
ส่วนเรานั้น ก็เพียงลม ที่พรมไป
มีหัวใจ ไร้ถิ่น ในดินแดน

พเนจร ร่อนเร่ เสเพลสุข
เพื่อหมายปลุก หัวใจ ด้วยไอแสน
ให้คนเหงา มีเพื่อน เอื้อนร้องแทน
คนเศร้าแม้น แหนกวี มีหัวใจ

[เพรางาย]

บนถนนพเนจรเที่ยวร่อนเร่
เก็บเรื่องราวหว่านเทท่องขานไข
สร้างยิ้มผู้พบพานผ่านมาไป
หวังเจือจานทานให้ได้เลี้ยงตน

[ตะวันฉาย]

...พเนจรรอนแรมแกมหยาดเหยื่อ
ก็อยู่เพื่อหยาดหมึกรดลงเขียน
แซมด้วยอักษราพาแวะเวียน
ก็พากเพียรเขียนอ่านผ่านบ้านกลอน

...กับน้ำคำที่ไร้ค่าเปื้อนด้วยหมึก
มาจารึกร่ำรำพันกลั่นอักษร
จะมีใครเห็นค่าพเนจร
ใจแรมรอนขอพักฯด้วยสักคน...