ห้ามมิให้ใจเหงาเอาไม่อยู่
ทั้งที่รู้ไม่เจอพาเก้อเขิน
คิดถึงเขามากมายอายเหลือเกิน
อยากมีเงินเป็นตันมาหมั้นเธอ
ต้องเอางานเป็นเพื่อนคอยเตือนจิต
มัวครุ่นคิดถึงเขายามเราเผลอ
ได้ผลงานไม่มากจึงยากเจอ
รอหน่อยเนอเสร็จงานไม่นานเลย
ห้ามมิให้ความเหงาเข้ามาแทรก
ต้องลุยแหลกเรียนรู้ไม่อยู่เฉย
เขียนบทกลอนไม่ลื่นไม่ชื่นเชย
โอ้อกเอ๋ยตัวเราไยเหงาจัง?
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
