ชายอาภัพ สับสนบนทางเปลี่ยว
ไร้คู่เกี่ยวก้อยเดินสาวเมินหนี
แม้นแต่งกลอนงอนง้อขอพาที
ยังไม่มีทิศทางแม้หางตา
ชายตกอับ ทรัพย์น้อยคงคอยเก้อ
คงละเมอทั้งชาติวาสนา
ฤารักจริงยิ่งใหญ่ในตำรา
แค่แต่งมาหลอกหลอนให้นอนคอย
ชายอาภัพ อับโชควิโยคนัก
แค่สลักกลอนเศร้าก็เหงาหงอย
แค่อาภัพกลับหาว่าสำออย
แค่ต่ำต้อยย่อยยับ กลับลงทัณฑ์
"มุนีน้อย"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
