ฉันยังอยู่ตรงนี้ ที่เธอเศร้า
........................
หลังจากผ่านงานเนื่องเรื่องสมอง
น้ำเจิ่งนองมองดูเหมือนผู้สร้าง
สายสวรรค์สรรเน้นเป็นเส้นวาง
ต้องยืนห่างจากฟาก, ซากอุดม
หมอกควันจางหายไปไกลไม่ถูก
ร้าวกระดูกผูกแขนอย่างแสนขม
นั่งแข็งขึงตึงแน่นแก่นอารมณ์
ทักสายลมทมท้อ, อย่างพอควร
ปรับสายตาเพ่งพิศพินิจแน่ว
ลมหายใจผ่าวแผ่วแว่วโหยหวน
ยามนี้ความง่วงหลับกับชักชวน
ท่ามกลางมวลอากาศ, แทบบาดใจ
เกิดคำถามมากมายอยู่ภายหน้า
เห็นน้ำตาแก้มนิ่มจะปริ่มไหล
เสียงสะอื้นชื้นหาทอดอาลัย
ความเป็นไปไม่ตอบ, แม้ขอบคุณ
หรือลำบากมากพอเสียงคลอสั่น
รู้สึกมันเร้นหลบไม่อบอุ่น
อยู่ในโลกอ่อนล้าแสนทารุณ
รุ่งอรุณหนุนรับ, กลับไม่เจอ
กลางสายฝนหล่นร่วงเธอหน่วงหนัก
สิ้นความรักศรัทธามาเสนอ
ถูกพรากฝันพันธะจนละเมอ
ชีวิตเธอไม่สุข, เหมือนทุกที
หรือทุกสิ่งนิ่งงันสั่นสะท้าน
หลงเจือจานความโศกโลกเต็มที่
เห็นน้ำตาไหลตกหมกชีวี
เหมือนว่ามีชีวิต, สนิทดำ
ความรู้สึกห่วงใยอยากให้รับ
เธอจงหลับสักตื่นในคืนค่ำ
ละทิ้งความเปล่าเฉยอย่างเคยทำ
ก่อนจะต้องบอบช้ำ, ถูกซ้ำเติม
ฉันยังอยู่ตรงนี้ที่เธอเศร้า
อยู่ในเงาทั้งหมดไม่ลดเพิ่ม
อยู่ในยามหมองหม่นเป็นคนเดิม
อยู่เพื่อเสริมเพื่อสร้าง, ไม่ร้างรา
ค่ำคืนที่ตระหนกคอยปกปัก
ส่งความรักแวะเวียนติเตียนหา
อาจเป็นเพียงสายลมพรมพัดพา
ในวันที่อ่อนล้า, จะมาเยือน!!
......................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
