หากรัก . . เปรียบเหมือนปุยเมฆก้อนน้อย
ปรารถนาให้สายลมพัดพาล่องลอย . .. ไปสุดฟ้า
ไปก่อตัวเป็นฝนพรำรดต้นไม้ ~ ใบหญ้า
หายเจ็บแล้วรีบให้ลมหอบพัดกลับมา . . . ในอุ้งมือเธอ
. . . . . . . .
แต่รัก . . . กลับเป็นเหมือนของหนัก ~ หนักที่ถูกทับถม
เหมือนกรวดหินที่ถูกคลื่นซัดจม . . . อยู่เสมอ
ดำผุด . . ดำว่าย . . อยู่ในวังวนซึ่งหาทางออกไม่เจอ
รักจึงเป็นสิ่งสวยงามเลิศเลอ . .. ที่ทำให้ฉันน้ำตาเอ่อ . . ทุกวัน~*
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
