อ่านบทกลอนอ้อนหวานเธอขานขับ
ความอาภัพบรรยายคล้ายเหงาหงอย
รำพึงหวนอวลใจรักไหลลอย
ได้เคลื่อนคล้อยจากนาง..สร้างแผลใจ
ชีวิตขมตรมเศร้าเจ้าผ่านสิ้น
หายลยินกลิ่นสีมีแสงใส
กาลเวลาผันผ่านนานเพียงใด
หาลบรอยอาลัยให้จางเลย
เหมือนยังเก็บความเศร้าไว้เผาร่าง
เหมือนยังสร้างกรงขังฝังไว้เฉย
เหมือนยังเฝ้าทบทวนเช่นควรเคย
เหมือนจำเลยหัวใจ...ใช่..ตนเอง
หากไม่ล้างรักเก่าเอาออกสิ้น
แม่ยุพินยังรับกับข่มเหง
ใครคนใหม่ไหนกล้ามาบรรเลง
ทั้งตัวเองเกรงนัก..รักซ้ำรอย
เห็นครวญฝากอยากช่วยด้วยรักแท้
แต่กลัวแม่กังขาว่ามาสอย
ฉวยโอกาสวาดฝันอันเลิศลอย
จากคนหงอยคอยหายามล้าแรง
หากว่าพร้อมเมื่อใดหัวใจว่าง
ไร้ใดหมางหม่นอกตกระแหง
โปรดบอกฉันทันทีมีแสดง
จะเปิดแสงแห่งสุข...ทุกเวลา.
ความอาภัพบรรยายคล้ายเหงาหงอย
รำพึงหวนอวลใจรักไหลลอย
ได้เคลื่อนคล้อยจากนาง..สร้างแผลใจ
ชีวิตขมตรมเศร้าเจ้าผ่านสิ้น
หายลยินกลิ่นสีมีแสงใส
กาลเวลาผันผ่านนานเพียงใด
หาลบรอยอาลัยให้จางเลย
เหมือนยังเก็บความเศร้าไว้เผาร่าง
เหมือนยังสร้างกรงขังฝังไว้เฉย
เหมือนยังเฝ้าทบทวนเช่นควรเคย
เหมือนจำเลยหัวใจ...ใช่..ตนเอง
หากไม่ล้างรักเก่าเอาออกสิ้น
แม่ยุพินยังรับกับข่มเหง
ใครคนใหม่ไหนกล้ามาบรรเลง
ทั้งตัวเองเกรงนัก..รักซ้ำรอย
เห็นครวญฝากอยากช่วยด้วยรักแท้
แต่กลัวแม่กังขาว่ามาสอย
ฉวยโอกาสวาดฝันอันเลิศลอย
จากคนหงอยคอยหายามล้าแรง
หากว่าพร้อมเมื่อใดหัวใจว่าง
ไร้ใดหมางหม่นอกตกระแหง
โปรดบอกฉันทันทีมีแสดง
จะเปิดแสงแห่งสุข...ทุกเวลา.
"บ้านริมโขง"
เห็นคำเอื้อน เหมือนห่วง ทรวงที่ช้ำ
เป็นทรงจำ ครั้งก่อน ใช้อ้อนหา
รอยแผลเก่า เตือนจิต เคยผิดมา
อยากรักษา ให้หาย จากใจตน
ยอมรับว่า ระแวง แหยงในจิต
ดังลิขิต ตอกย้ำ ทำสับสน
อยากเปิดใจ แต่ยังล้า ไม่กล้าชน
กลัวเจอคน เรรวน มาป่วนใจ
ด้วยว่าเป็น คนเขลา ชาวบ้านป่า
ดวงชะตา พลิกผันจนหวั่นไหว
มาอยู่ป่า คอนกรีด เหมือนกรีดใน
ห้วงหทัย ปวดร้าว เมื่อเขาลวง
อยากถอนพิษ แผลใจ ให้ไกลร่าง
อยากพ้นทาง เดียวดาย ที่ใหญ่หลวง
อยาก มีหนึ่ง ดวงใจ ไว้เคียงทรวง
อยาก มีใคร ที่หวง คอยห่วงกัน
สัญญาใจ ยึดมั่น นั้นเพียงหนึ่ง
เลิกรำพึง เรื่องก่อน เหมือนนอนฝัน
จะลืมสิ้น สายใย ไม่ผูกพัน
ขอแค่เพียง รักฉัน ไม่ผันแปร
จะมีไหม แบบนี้ ที่ร้องขอ
มาพะนอ เพื่อคอย ลบรอยแผล
อยู่เป็นขวัญ ฤดี ที่ดูแล
มีรักแท้ ร่วมสร้าง เส้นทางใจ....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
