ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ข้าพเจ้า]

ฉันยอมรับวันนี้ฉันแพ้พ่าย
ความเป็นตายเท่ากันหวั่นทุกสิ่ง
กลัวแม้แต่เหลียวมองตรองความจริง
ยากถอนทิ้งออกไปใจทั้งดวง

เมื่อความช้ำย้ำหนักประจักษ์แผล
ใจก็แย่เกินเก็บเจ็บทุกช่วง
สุดหักห้ามความคิดพินิจลวง
จึงจมห้วงเหวลึกรู้สึกตรอม

แสนมืดมนก้นเหวไร้เปลวแดด
ความเศร้าแผดเผาตนจนผ่ายผอม
ทุกวันเพ้อเหม่อลอยคอยรักปลอม
ชีวีพร้อมพลีเพื่อซึ่งเนื้อนวล

จนสติปริแตกแบกเอาทุกข์
เดินเข้าคุกความหลังตั้งสงวน
อีกสองเท้าสองมือถือเอาตรวน
บนตัวล้วนพันธะขยะใจ

จะปีนขึ้นจากเหวล้มเหลวหมด
ด้วยสลดเรื่องแย่ยากแก้ไข
ตรวนคงติดคิดบ่วงถ่วงกายไว้
จำอาศัยเวลาพาผ่านพ้น...

..พลันแสงทองส่องหน้าดาราเจ้า
ความโศกเศร้าเริ่มหายสลายหม่น
เกิดความคิดปลิดพันธะชนะตน
คลายมืดมนจากร้าว...ดาวนำทาง
ฯลฯ

...มีใครรู้บ้าง...ความคิดมีอานุภาพดุจดาบสองคม!!


ก้านกล้วย

ป.ล.เรารู้วิธีใช้หรือเปล่า..เท่านั้นแหละ...บางครั้งเราก็โง่เกินจะรู้ จึงต้องมีดาวนำทางไง

[เมฆา...]

..๐  แสงนำทาง  ๐..


 

..๐  ในห้วงหาว ดาวเดือน เหมือนอยู่ใกล้
ประมาณไป ไขว่คว้า เอื้อมหาถึง
ยกมือคล้าย หมายมั่น ฝันหยิบดึง
ได้แค่ตึง สุดแขน  เกินแหงนคอ

..๐  หลงคร่ำครวญ หวนหัว จนมัวหมอง
น้ำตานอง พรมเปียก จินต์เพรียกขอ
ความอบอุ่น เจือจาน มานคนรอ
ให้พบพ้อ แสงทอง ส่องเสียที

..๐  ครื้นครื้นฟ้า ลมล่อง คะนองฝน
พายุหม่น เมฆมิด ปิดเพ็ญศรี
หล่นลงหล้า ฝ่าฟัด ปัฐพี
เหมือนหล่นจี้ ที่ใจ คนไร้รัง

..๐  หอบเอาความ เหน็บหนาว น้าวแนบน่อง
กระหน่ำก้อง กลางจินต์ คนสิ้นหวัง
ยิ่งเพิ่มโศก เพิ่มเศร้า เข้าประดัง
หวั่นอกแตก แหลกพัง ก่อนตั้งตัว

..๐  ภาวนา ฝ่าไป ในความมืด
แม้นก้าวฝืด อืดอาด หวาดท่วมหัว
ถึงอย่างไร ใจต้องรู้ สู้ความกลัว
ดั่งบอนบัว สู้ตม มิจมดิน

..๐ ที่ข้างหน้า คงมี สุรีย์แสง
ประกายแดง ส่องหวัง ดั่งถวิล
ที่ข้างหน้า คงมี ดาวสีนิล
ส่องนำจินต์ สัญจร ก่อนฝนจาง ..๐





***เมฆา...***